شكار كشته شده توسط ديگر حيوانات شكارى از قبيل باز، عقاب و باشق، يا درندگانى نظير ببر و پلنگ حلال نيست، هرچند اينها هم مانند سگ براى شكار تعليم ديده باشند، بنابر اين حيوان وحشى حلال گوشتى را كه سگ شكارى آموزش ديده بگيرد و آن را با دندان بكشد يا طورى زخمى كند كه فرصت سر بريدنش نباشد، حلال است؛ ولى اگر بعد از رسيدن صياد، حيوان به اندازه‌اى كه فرصت سر بريدنش باشد، زنده بماند، بدون سر بريدن حلال نمى‌شود.

1565- قسمتى از بدن شكار كه سگ در هنگام شكار دندان گرفته و زخمى كرده براى خوردن، واجب است تطهير شود. 1566- حيوانات نجس العين- سگ و خوك- و حيوان موطوئه انسان با صيد كردن حلال نمى‌شوند و نيز حيوان جَلّال- حيوانى كه غذايش مدفوع انسان است- پيش از استبراء با صيد كردن حلال نمى‌شود.

شروط حلال و پاك بودن شكار به توسط سگ:

1567- پاك و حلال بودن حيوان وحشى كه توسط سگ شكارى، شكار مى‌شود چند شرط دارد: 1- صياد به هنگام روانه كردن سگ، نام خدا را بر زبان بياورد؛ و چنانچه آن را عمداً ترك كند، حيوان صيد شده حلال نيست؛ ولى اگر ترك نام خدا به خاطر فراموشى باشد اشكال ندارد، 2- سگ شكارى به آداب شكار عادت كرده باشد، يعنى هرگاه صاحبش او را با صداى مخصوص به طرف شكار بفرستد، در صورت نبود مانع به طرف شكار برود و چون آن را با صداى مخصوص از رفتن باز دارد و به برگشتن بخواند برگردد، 3- بنابر احتياط سگ شكارى عادت داشته باشد كه هرگاه شكار را بگيرد آن را نخورد و همچنان نگهدارد تا صاحبش برسد، و از اين عادت تخلف نكند جز به ندرت، 4- صياد به قصد شكار سگ را روانه كند، 5- صياد جنس شكار را قصد كند نه مثلًا دفع دشمن را، 6- شكار با فرستادن صاحب سگ انجام گيرد، 7- شكار بايد توان گريز داشته باشد، و امكان زنده ماندنش نيز- و لو در نصف روز- باشد، پس اگر به خاطر كوچكى يا به علت ديگر نتواند بگريزد، و يا به علت بيمارى مشرف مرگ باشد، شكار آن توسط سگ باعث حلال شدنش نمى‌شود، 8- شكار پس از زخمى شدن از نظر صياد پنهان نشود و اگر بعد از زخم خوردن ناپديد شود و آن را مرده بيابند، خوردنش حلال نيست، 9- فرستنده سگ، مسلمان و يا