با آب قليل پاك مى‌گردند، ولى بايد به قدرى آب روى آنها بريزند كه آب جارى شود، و چنانچه آبى كه روى آنها ريخته‌اند از سوراخى بيرون رود، همه زمين پاك مى‌شود؛ امّا اگر آب بيرون نرود، جايى كه آب جمع مى‌شود نجس مى‌ماند، و براى پاك شدن آنجا بايد گودالى بكنند كه آب در آن جمع شود، سپس آب را بيرون بياورند و گودال را با خاك پاك پر كنند.

112- اگر انسان چيزى را آب بكشد، و يقين كند كه پاك شده و بعد شك كند كه عين نجاست را از آن برطرف كرده است يا نه، چنانچه موقع آب كشيدن متوجّه برطرف كردن عين نجاست بوده، آن چيز پاك مى‌باشد؛ ولى اگر متوجّه برطرف كردن عين نجاست نبوده است، بايد دوباره آن چيز را آب بكشد.

113- اگر بخواهند چيزى را كه به بول نجس شده با آب قليل آب بكشند، چنانچه يك مرتبه آب روى آن بريزند و آب از آن جدا شود، در صورتى كه بول در آن نمانده باشد اگر يكبار ديگر آب روى آن بريزند پاك مى‌شود؛ ولى در لباس و فرش و مانند اينها بايد بعد از هر دفعه فشار دهند تا غساله از آنها بيرون آيد.

مطهِّر دوم- زمين:

114- زمين با پنج شرط كف پا و زير كفش متنجّس را پاك مى‌كند: 1 و 2- بنابر احتياط لازم زمين بايد پاك و خشك باشد، به اين معنا كه رطوبت مُسريه نداشته باشد، 3- كف پا يا زير كفش بر اثر راه رفتن و برخورد با زمين نجس شده باشد، 4- اگر عين نجس- مانند خون و غائط- يا متنجّس- مانند گِلى كه نجس شده است- در كف پا يا زير كفش باشد، به واسطه راه رفتن يا ماليدن به زمين برطرف شود، 5- روى زمين بايد با خاك يا سنگ يا ريگ يا آجر و امثال اينها فرش شده باشد، پس با راه رفتن روى فرش يا حصير يا سبزه يا آسفالت يا زمينى كه تخته چوبى روى آن فرش شده است كف پا و زير كفش پاك نمى‌شوند.

115- براى پاك شدن كف پا و زير كفش بايد به قدرى راه رود كه عين نجاست برطرف شود؛ اگرچه بهتر است مقدار راه رفتن به اندازه پانزده قدم يا بيشتر باشد، هرچند به كمتر از پانزده قدم يا به سبب ماليدن پا به زمين نجاست برطرف شود.

116- لازم نيست كف پا و زير كفش متنجّس، تر باشند، بلكه اگر خشك هم باشند با راه رفتن‌