ارتكاب محرّمات و اظهار بدعت شود، ه: هرگاه سكوت علماء موجب بدگمانى به علماء اسلام يا هتك حرمت ايشان يا نسبت ناروا به آنها باشد.

پنجم- احكام مربوط به امر به معروف و نهى از منكر:

1032- چيزى كه متعلق و مورد امر است اگر واجب باشد، امر به آن واجب است؛ و اگر مستحب باشد، امر به آن نيز مستحب مى‌باشد و اگر متعلق نهى حرام باشد، ترك نهى از منكر حرام است؛ و اگر مكروه باشد، ترك نهى از منكر مكروه است. اما در امور مباحه امر به معروف و نهى از منكر زمينه ندارد.

1033- امر به معروف و نهى از منكر دو وظيفه عمومى هستند، پس مردم همه در برابر يكديگر مسئولند و بايد به اين دو وظيفه عمل نمايند. 1034- سزاوار است آمر به معروف و ناهى از منكر، در تمام امر و نهيش مانند پدر مهربان و طبيب معالج مشفق باشد و مصلحت را رعايت كند، و امر و نهى او لطف و رحمت بر امت و بر شخص گناهكار باشد، و قصدش خالص براى خداى سبحان بوده و رضايت او (جلّ و علا) را در نظر بگيرد، و عمل خويش را از تمايلات نفسانى و برترى طلبى پاك و منزه بدارد، و خود را بالاتر از شخص گناهكار نداند، زيرا ممكن است گناهكارى داراى صفات نفسانيّه‌اى باشد كه نزد خداى متعال محبوب و پسنديده است هرچند كبائرى هم انجام داده باشد، و نيز ممكن است ناهى از منكر هم صفات نفسانى پليدى داشته باشد كه مورد خشم و غضب خداى سبحان باشد.

1035- مقررات جمهورى اسلامى كه از مسير قانونى به تصويب رسيده‌اند، چنانچه مخالفتى با شرع مقدّس نداشته باشند لازم الإجراء مى‌باشند؛ بلكه شايسته است مسلمانانى كه در كشورهاى غير اسلامى بسر مى‌برند نيز از مقرّرات آن كشور- البته در صورتى كه مغايرتى باشرع مقدس اسلام نداشته باشد- پيروى نمايند.

1036- اعتقاد به خرافات- چيزهايى كه مبناى شرعى ندارند- و نيز عمل به آنها جائز نيست.

تذكر- موضوعات و فقرات بخش «امر به معروف و نهى از منكر» بطور كامل در جلد چهارم فقرات فقهيّه، صفحات 47 تا 82 ذكرشده‌اند.