حلق نمى‌رسد- روزه را باطل نمى‌كنند، اگرچه اتفاقاً غذاء به حلق برسد؛ ولى اگر انسان از اول بداند كه غذاء به حلق مى‌رسد، روزه‌اش باطل مى‌شود، و بايد قضاء آن را بگيرد، و كفاره هم بر او واجب مى‌شود.

841- جائز نيست انسان به خاطر ضعف روزه خود را باطل كند؛ ولى اگر ضعف او به قدرى است كه معمولًا نمى‌شود آن را تحمل كرد، باطل كردن روزه براى او اشكال ندارد.

دوم- جماع:

842- جماع- دخول آلت تناسلى در قبُل يا دبُر- هم روزه فاعل را باطل مى‌كند و هم روزه مفعول را، اگرچه فقط به قدر ختنه‌گاه داخل شود و منى هم بيرون نيايد؛ اما اگر كمتر از ختنه‌گاه داخل شود و منى بيرون نيايد، روزه باطل نمى‌شود؛ و اگر شك كند كه به اندازه ختنه‌گاه داخل شده يا نه، روزه او صحيح است.

سوم- استمناء:

843- استمناء آن است كه انسان عمداً كارى انجام دهد كه بدون جماع منى از او بيرون آيد، مثلًا با دست مالى كردن آلت خود يا به ران ماليدن آن يا با نگاه كردن و يا بوسيدن و يا با تخيّل و مانند اينها منى را تحريك و انزال نمايد.

844- استمناء حرام است، و روزه را باطل مى‌كند.

845- اگر روزه‌دار بدون آنكه كارى انجام دهد يا فكرى كند، بى اختيار منى از او خارج شود، روزه‌اش باطل نمى‌شود؛ ولى اگر كارى مرتكب شود كه بى اختيار منى از او بيرون آيد، روزه‌اش باطل مى‌شود؛ مگر اينكه اطمينان داشته باشد كه منى بيرون نمى‌آيد و اتفاقاً بيرون بيايد، كه در اين فرض روزه‌اش باطل نمى‌شود. اما اگر اطمينان ندارد، در صورتى كه منى از او بيرون آيد روزه‌اش باطل است.

چهارم- دروغ بستن به خدا يا يكى از پيغمبران يا جانشينان آنها:

846- اگر روزه‌دار با گفتن يا نوشتن يا اشاره و امثال اينها به خداوند تعالى يا يكى از پيغمبران و يا جانشينان آنان عمداً دروغى نسبت بدهد، اگرچه فوراً بگويد دروغ گفتم يا توبه كند، روزه او باطل مى شود؛ و احتياط واجب آن است كه به حضرت فاطمه زهراء عليها السلام هم نسبت دروغ ندهد.