هفتم- سجود:

سجود به معناى گذاشتن پيشانى بر زمين به قصد تعبّد پنج نوع مى‌باشد:

نوع اول- سجود نماز:

670- نمازگزار بايد در هر ركعت از نمازهاى واجب و مستحب، خود بعد از ركوع دو سجده بجا آورد، يعنى پيشانى و كف دو دست و سر دو زانو و سر انگشت بزرگ دو پاى خود را تعبّداً به قصد تعظيم بر زمين بگذارد؛ و اقوى كفايت مقدارى است كه سجود بر آن صدق كند؛ و أحوط آن است كه سنگينى بدن را روى هفت عضو مذكور بيندازد؛ و لازم نيست سنگينى بدن را به طور مساوى روى هفت عضو مذكور قرار دهد، يا اعضاء ديگر مثل ذراع و باقى انگشتان پا را بر زمين بگذارد.

671- واجبات راجع به سجود نماز عبارتند از:

اول: انجام دادن دو سجده پى در پى در يك ركعت، زيرا دو سجده روى هم يك ركن هستند، و اگر كسى در يك ركعت از نماز واجب هر دو سجده را از روى عمد يا فراموشى ترك كند يا دو سجده ديگر به آنها اضافه نمايد، نمازش باطل مى‌شود.

دوم: گذاشتن پيشانى بر زمين، و حدّ پيشانى از جهت طول از محل روييدن موى سر تا ابروها و بالاى بينى است، و از جهت عرض مابين دو جبين مى‌باشد.

سوم: نمازگزار بعد از تمام شدن ذكر سجده اول بايد بنشيند، و پس از آرام گرفتن بدن دوباره به سجده برود.

چهارم: محل قرار گرفتن پيشانى نمازگزار نبايد بيش از چهار انگشت بسته از محل قرار گرفتن سر انگشتان پاى او بلندتر يا پست‌تر باشد.

پنجم: بايد بين پيشانى نمازگزار و آنچه بر آن سجده مى‌كند چيزى فاصله نباشد، پس اگر مهر بقدرى چركين باشد كه پيشانى به خود مهر نرسد، سجده بر آن باطل است؛ ولى اگر فقط رنگ مهر تغيير كرده باشد، سجده كردن بر آن اشكال ندارد.

ششم: در سجده گذاردن مسمّاى كف دو دست بر زمين واجب است، و گذاشتن تمام كف دست بر زمين لازم نيست، پس اگر نمازگزار فقط گودى كف دست يا فقط انگشتها يا بعضى از