به شكّيات مى‌باشد واجب است نيّت را به قلب بگذراند و جايز نيست بر زبان جارى كند.

628- نمازگزار بايد از اول تا آخر نماز بر نيّت خود باقى باشد، به طورى كه اگر از او بپرسند چه مى‌كنى؟ بتواند جواب دهد نماز مى‌خوانم؛ و چنانچه در بين نماز طورى غافل شود كه نداند در جواب چه بگويد- يعنى وجود نيّت به كلى از خزانه خيالش زائل شده باشد- نمازش باطل مى‌باشد، بنابر اين اگر نيّت كند و تكبيرة الإحرام بگويد و در حالى كه وجود نيّت در خزانه خيالش باشد ولى حضور فعلى نداشته باشد به همين حال نماز را تمام كند، نمازش صحيح مى‌باشد.

دوم- قيام (ايستادن):

629- در پنج حالت از نماز قيام واجب مى‌باشد:

1- در حال گفتن تكبيرة الإحرام، 2- در حال قرائت حمد و سوره و گفتن تسبيحات اربعه، 3- پيش از ركوع، كه اين قيام را قيام متصل به ركوع مى‌گويند، 4- در حال ركوع، 5- بعد از بلند شدن از ركوع.

630- اگر نمازگزار عمداً يا از روى فراموشى يا ندانستن مسأله يكى از اين قيامها را انجام ندهد، نماز او باطل مى‌شود؛ مگر قيام در حال قرائت و قيام بعد از ركوع، كه اگر از روى فراموشى اين دو قيام را بجا نياورد نمازش باطل نمى‌شود.

631- واجب است نمازگزار پيش از گفتن تكبيرة الإحرام و بعد از آن مقدارى بايستد، تا يقين كند كه تكبير را در حال ايستاده گفته است، پس اگر كسى كه مى‌خواهد نماز بخواند نشسته باشد و برخيزد و پيش از رسيدن به حدّ قيام حرفى از حروف تكبيرة الإحرام را بگويد نمازش باطل است، و نيز اگر كسى مثلًاموقعى كه امام جماعت در ركوع است، تكبيرة الإحرام بگويد و راء «اكْبَر» را در حال خم شدن براى ركوع بگويد نمازش باطل است، بلكه واجب است بعد از ايستادن و در حال آرامش بدن تكبير بگويد، و بعد از تمام شدن تكبير هم بدنش آرام باشد، و پس از آن به ركوع برود.

632- در قيام واجب، طمأنينه واجب است، يعنى در حال قيام واجب بدن نمازگزار آرام و بدون حركت باشد، و به طرفى خم نشود، و به جايى هم تكيه نكند؛ به استثناء قيامى كه نمازگزار از آن قيام به ركوع مى‌آيد، كه در آن طمأنينه لازم نيست.