نيست، بنابر اين غذا خوردن در قهوه‌خانه‌ها و مهمانخانه‌هاى مسلمين كه افراد لاابالى و كسانى كه پاكى و نجسى را رعايت نمى‌كنند در آنها غذا مى‌خورند- اگر انسان يقين و اطمينان نداشته باشد غذايى كه براى او آورده‌اند نجس است- اشكال ندارد.

و همچنين روغن و ماست و ديگر چيزهاى لبنى كه از بازار خريدارى مى‌شوند، با علم به اينكه بعضى از آنها از كسانى خريده شده كه پاكى و نجسى را رعايت نمى‌كنند پاك مى‌باشند، بلكه احتياط به اجتناب از آنها رجحان ندارد.

207- علم شخص وسواس در طهارت و نجاست براى خود او و براى شخص ديگر اعتبار ندارد.

208- اگر كسى بداند يكى از دو ظرف يا لباسى كه از هر دوى آنها استفاده مى‌كند به طور غير معيّن نجس شده است، بايد از هر دو اجتناب كند؛ امّا اگر نداند لباس خودش نجس شده است يا لباسى كه از تصرف او خارج و مربوط به شخص ديگر مى‌باشد، لازم نيست از لباس خودش اجتناب نمايد.

209- اگر كسى به واسطه ندانستن مسأله نداند چيزى پاك است يا نجس- مثلًا نداند عرق جنب از حرام پاك است يا نجس- بايد مسأله را بپرسد؛ ولى اگر با اينكه مسأله را مى‌داند در چيزى شك كند، و سابقه آن را هم نداند- مثلًا شك كند كه آن چيز خون است يا نه، يا نداند خون پشه است يا خون انسان- آن چيز پاك مى‌باشد.

210- چيز نجسى كه انسان شك دارد پاك شده است يا نه، نجس مى‌باشد؛ و چيز پاكى را اگر شك كند كه نجس شده است يا نه، پاك مى‌باشد؛ و اگر هم بتواند نجس بودن يا پاك بودن آن را بفهمد، لازم نيست وارسى كند.

211- حصول ظن به صدق بيّنه- گواهى دو نفر عادل- لازم نيست، لكن نبايد بيّنه ديگر با آن مخالفت نمايد.

212- لازم نيست گواهان مستند شهادت خود را ذكر كنند، ولى اگر مستند شهادت خود را در حكم به نجاست ذكر نمايند، چنانچه معلوم شود كه مستند آنان صحيح نيست حكم به نجاست نمى‌شود.