و بعد از آن نماز را سلام دهد، و سپس دو سجده سهو بجا آورد.

1507- اگر نمازگزار مردد باشد، و نداند كه در نماز يك سجده را فراموش كرده است يا يك تشهد را، بايد هر دو را قضاء نمايد، و دو سجده سهو بجا آورد؛ و هر كدام از سجده و تشهد را اول بجا آورد اشكال ندارد.

1508- اگر نمازگزار شك دارد كه يك سجده يا تشهد را فراموش كرده است يا نه، واجب نيست آنها را قضاء كند يا سجده سهو بجا آورد.

1509- اگر نمازگزار بداند كه يك سجده يا تشهد را فراموش كرده است، و شك كند كه پيش از ركوع ركعت بعد آن را بجا آورده است يا نه، بايد آن را قضاء نمايد، و نيز اگر بداند كه در ركعتى از نماز يكى از آن دو را فراموش كرده است، و شك كند كه پيش از سلام متذكر شده و آن را بجا آورده است يا نه، بايد آن را قضاء نمايد.

1510- اگر نمازگزار شك دارد كه بعد از نماز قضاء سجده يا تشهد فراموش شده را بجا آورده است يا نه، چنانچه وقت نماز نگذشته است، بايد سجده يا تشهد فراموش شده را قضاء نمايد؛ و اگر وقت نماز گذشته است، مستحب است قضاء آن را بجا آورد.

1511- اگر نمازگزار در قضاء سجده ذكر سجده يا بعضى از چيزهايى كه در سجده معتبر مى‌باشند- غير از گذاشتن پيشانى بر زمين- را فراموش كند، ظاهر آن است كه اعاده آن سجده بر او واجب نيست؛ هرچند اعاده آن أحوط است.

1512- در قضاء تشهد سلام واجب نيست؛ هرچند در قضاء تشهد اخير أحوط آن است كه نمازگزار بعد از تشهد سلام را بدون قصد اداء و قضاء بجا آورد، و نيز اگر نمازگزار يك سجده از ركعت آخر نماز را فراموش كرده باشد، أحوط آن است كه بعد از قضاء سجده تشهد و سلام را بدون قصد اداء و قضاء بجا آورد؛ و در اين دو صورت أحوط آن است كه دو سجده سهو نيز براى سلام بيجا انجام دهد.

1513- اگر نمازگزار يك سجده از نماز را فراموش كند، و در محل آن متذكر نشود، واجب است بعد از سلام نماز آن سجده را قضاء نمايد، و اعاده نماز لازم نيست؛ و در اين حكم فرقى نيست بين اينكه آن سجده از دو ركعت اول فراموش شده باشد يا از ركعات بعد؛ هرچند در صورتى كه از دو ركعت اول فراموش شده باشد، علاوه بر