نمازگزار قصد كند آنچه انجام مى‌دهد بدل جزء فراموش شده است.

1494- قضاء سجده و تشهد فراموش شده در حكم اجزاء ديگر نماز است، پس جائز نيست نمازگزار بين سلام نماز و بين قضاء سجده و تشهد فراموش شده عملى را كه منافات با نماز دارد انجام دهد؛ اما بنابر اقوى فاصله شدن دعاء و ذكر و كارهايى كه انجام دادن آنها در اثناء نماز جائز است و در فقره (1304) بيان شده‌اند اشكال ندارد؛ هرچند خلاف احتياط است.

1495- واجب است نمازگزار بعد از سلام نماز در قضاء سجده و تشهد فراموش شده تعجيل كند، پس جائز نيست آن را از تعقيب و امثال آن- از اعمالى كه انجام آنها در بين نماز جائز نيست، و موجب قطع شدن نماز مى‌شوند- مؤخر كند.

1496- هرگاه نمازگزار در حال سجده پيشانى را بر چيزى كه سجده بر آن صحيح است بگذارد، ولى يكى از واجبات ديگر سجده- مانند ذكر- را فراموش كند، قضاء آن جزء فراموش شده بر او واجب نيست.

1497- اگر نمازگزار سجده يا تشهد را چند دفعه فراموش كند، مثلًا يك سجده از ركعت اول و يك سجده از ركعت دوم را فراموش نمايد، بايد بعد از سلام نماز قضاء هر دو را با سجده‌هاى سهوى كه براى آنها لازم است بجا آورد؛ و لازم نيست معيّن كند كدام قضاء مربوط به كداميك از آنها است.

1498- اگر نمازگزار يك سجده و تشهد را فراموش كند، بهتر است هر كدام را اول فراموش كرده است اول قضاء نمايد؛ و اگر نداند كداميك اول فراموش شده است، خوب است يك سجده و تشهد و بعد يك سجده ديگر بجا آورد يا يك تشهد و يك سجده و بعد يك تشهد ديگر بجا آورد، تا يقين كند كه سجده و تشهد را به ترتيبى كه فراموش كرده قضاء نموده است.

1499- نمازگزارى كه يك سجده و يك تشهد را فراموش كرده، اگر بخيال اينكه اول سجده را فراموش كرده، ابتداء قضاء آن را بجا آورد، و بعد از خواندن تشهد يادش بيايد كه اول تشهد را فراموش كرده بود، بهتر است سجده را دوباره قضاء نمايد، و نيز اگر بخيال اينكه اول تشهد را فراموش كرده، ابتداء قضاء آن را بجا آورد، و بعد از سجده يادش بيايد كه اول سجده را فراموش كرده بود، بهتر است تشهد را دوباره بخواند.