بنا بگذارد كه آن را صحيح انجام داده است.

1482- كسى كه شك دارد كه مثلًا دو سجده سهو بر او واجب شده است يا چهار سجده سهو، چنانچه دو سجده سهو انجام دهد كافى است.

1483- اگر نمازگزار در بين نماز يقين كند كه سجده سهو بر او واجب شده است، و بعد از سلام نماز يقين او به شك تبديل شود، نبايد سجده سهو بجا آورد.

1484- اگر نمازگزار بداند چيزى كه انجام دادن آن باعث وجوب سجده سهو مى‌باشد از او سر زده است، ولى در تعداد وقوع آن شك داشته باشد، بايد بنا را بر اقل بگذارد.

1485- اگر نمازگزار بداند كه جزئى را در نماز فراموش كرده است، و بعد از سلام نماز شك كند كه پيش از گذشتن محل متذكر شده و جزء فراموش شده را تدارك كرده است يا نه، بنابر احتياط واجب بايد آن جزء را بجا آورد.

1486- اگر نمازگزار در يكى از افعال سجده شك كند، و هنوز محل آن نگذشته باشد، بايد آن فعل را بجا آورد؛ و اگر داخل در فعل ديگرى شده است، نبايد به شك خود اعتناء كند.

1487- اگر نمازگزار شك كند كه دو سجده سهو انجام داده است يا سه سجده سهو، بايد بنا را بر اقل بگذارد، و همچنين اگر شك كند كه يك سجده سهو انجام داده است يا دو سجده، بايد بنا بگذارد كه يك سجده سهو انجام داده است؛ مگر اينكه داخل تشهد شده باشد، كه بايد بنا بگذارد دو سجده سهو انجام داده است.

1488- اگر نمازگزار بداند كه سهواً يكى از دو سجده سهو را بجا نياورده است، بايد دو سجده سهو بجا آورد، و همچنين اگر بداند كه سهواً به جاى دو سجده سهو سه سجده سهو انجام داده است، بايد دوباره دو سجده سهو بجا آورد.

1489- اگر نمازگزار بعد از سر بلند كردن از سجده سهو متذكر شود كه ذكر آن را فراموش كرده است، احتياط واجب است كه آن سجده را اعاده نمايد.