و همچنين است حكم نماز حائض و نفساء، اگر پيش از خروج وقت عذر آنها زائل شود، و لو به مقدار خواندن يك ركعت نماز وقت باقى مانده باشد.

350- چنانچه از اول وقت به مقدار اداء نماز شخص مكلّف به حسب حالات اختياريه‌اش- كه حال معمولى او در نماز خواندن است- زمان بگذرد و بعد جنون يا بيهوشى يا حيض يا نفاس بر او عارض شود، و او نماز خود را طبق تكليف خودش از قصر يا تمام با وضوء يا غسل يا تيمّم نخوانده باشد، واجب است آن نماز را قضاء كند.

351- در سقوط قضاء نماز از مجنون و حائض و نفساء فرقى نيست كه عذر آنها قهرى باشد يا اختيارى، يعنى از كار خود آنها حاصل شده باشد، بلكه حكم شخصى كه بيهوش شده است نيز چنين است؛ هرچند در صورتى كه بيهوشى از فعل اختيارى او حاصل شده باشد، أحوط آن است كه نماز را قضاء نمايد، بخصوص اگر بر وجه معصيت باشد؛ بلكه أحوط آن است كه تمام نمازهايى را كه در حال بيهوشى از او فوت شده است قضاء نمايد، هرچند بيهوشى او قهرى باشد.

352- كسى كه از دين اسلام مرتدّ شده است، چنانچه به اسلام برگردد، بايد نمازهايى را كه در زمان ارتدادش از او فوت شده‌اند قضاء نمايد، خواه مرتدّ ملّى باشد يا مرتدّ فطرى، زيرا بنابر اصح قضاء از مرتدّ فطرى نيز صحيح است.

353- اگر شخص مخالف مستبصر شود، بايد نمازهايى را كه از او فوت شده‌اند يا آنها را بر خلاف مذهب خودش و مذهب تشيع انجام داده است قضاء نمايد؛ ولى اگر نمازهايش را طبق مذهب خودش يا طبق مذهب شيعه انجام داده باشد، قضاء آنها بر او واجب نيست؛ مگر اينكه بعد از مستبصر شدن وقت نماز باقى باشد، كه بايد آن نماز را اعاده كند، يا اگر از او فوت شده است قضاء آن را بجا آورد؛ و اگر شخص مخالف مستبصر شود، و بعد مخالف شود، و دوباره مستبصر شود، أحوط آن است كه نمازهاى زمانى را كه مخالف شده است قضاء نمايد، اگرچه بر وفق مذهب خودش آنها را بجا آورده باشد.

354- كسى كه شرب خمر نموده است، بايد قضاء نمازهايى را كه به اين سبب از او فوت شده‌اند بجا آورد، چه از روى علم و اختيار شرب خمر كرده باشد، يا از روى جهل يا اكراه يا ضرورت.