او چراغ روشن كنند، و براى تشييع جنازه او مؤمنين را خبر كنند، و در دفن او عجله نمايند؛ ولى اگر يقين به مردن او ندارند، واجب است صبر كنند تا حال او معلوم شود.

1060- اگر ميّت حامله بوده و بچه در شكم او زنده باشد، واجب است دفن را به تأخير بيندازد، تا هر طور كه متعارف اهل فن است طفل را بيرون بياورند و محل اخراج بچه را بدوزند.

1061- تأخير انداختن دفن به جهت مقاصد عقلائيّه شرعيّه- مثل شركت نمودن عدّه بيشترى در تشييع جنازه و تعظيم شعائر و مانند اينها- اشكال ندارد.

1062- مكروه است مرگ كسى را از اولاد و خويشان و نزديكان او مخفى دارند؛ مگر اينكه مخفى كردن آن از جهتى راجح باشد.

1063- مستحب است انسان بر موت مؤمن گريه كند.

1064- مستحب است انسان در مرگ خويشان مخصوصاً در مرگ فرزند صبر كند، و به رحلت پيغمبر و مصائب آل او (صلوات اللَّه عليهم) خود را تسلّى دهد.

1065- جائز نيست انسان در مرگ كسى صورت و بدن خود را بخراشد و به خود لطمه بزند، و نيز جائز نيست زن در مرگ كسى موى سر خود را ببُرد.

1066- پاره كردن يقه در مرگ كسى غير از پدر و برادر جائز نيست؛ و احتياط مستحب آن است كه انسان در مصيبت آنان هم يقه را پاره نكند.

1067- اگر زن گيسوى خود را در مصيبت ببرد، بر او كفاره به مثل كفّاره افطار روزه رمضان واجب مى‌شود؛ و اگر در عزاء ميّت موى خود را بكند يا صورت خود را به طورى بخراشد كه إدماء شود، بايد يك بنده آزاد كند، يا ده فقير را اطعام دهد، يا آنها را بپوشاند؛ و اگر نتوانست، سه روز روزه بگيرد؛ و اگر نتوانست روزه بگيرد، استغفار كند، و همچنين است اگر مرد در مرگ زن يا فرزند يقه يا لباس خود را پاره كند.

1068- گريه كردن بر ميّت جائز است، چه با صدا باشد و چه بدون صدا؛ لكن احتياط واجب آن است كه صدا را خيلى بلند نكنند.