اين عادت زشت را جمعى از دكترهاى نالايق امروزى دارند، بلكه داكتر به حكم وجدان خود مكلف است كه داكتر متخصص ديگر را به او معرفى كند.

حق مريض بر دولت و بر مردم اين است كه در مرض‌هاى مهم با فقرا، پول دواى او را به عنوان واجب كفايى بپردازند، چون حفظ جان مسلمانان بر همه پول‌داران واجب كفايى مى‌باشد.

وظيفه مريض‌

خدا را متهم به كم‌مهربانى در حق خود نكند، بلكه اعتقاد نمايد كه مقتضاى نظام عمومى يا مصلحت خودم در دنيا و يا در آخرت اين است كه مريض شده‌ام، خدا هم حكيم است و هم رحيم، هيچ‌گاه بدون حكمت كسى را مريض نمى‌كند و خدا را به‌هرحال شكر كند و نگذارد شيطان رجيم او را وسوسه كند و اجر مريضى او را از بين ببرد.

2- بايد در اعاده سلامتى خود كوتاهى نكند و حفظ جان او واجب است. اگر مرض او مهلك است و قدرت تداوى را ندارد، بايد موضوع را با ثروت‌مندان درميان گذارد.

3- پيش هر كس از فقر و مرض خود شكايت نكند و بى‌جهت آبروى خود را نبرد.