دوم آن‌كه به وسيله علم مى‌توان از آن‌ها استفاده برد، مانند اشعه كيهانى كه در علم جيالوژى در مورد اندازه عمر بعضى از اشياء و حالات آنها از آن استفاده مى‌برند. اطلاق آيات مباركه هر دو دسته را شامل مى‌شود.

خلاصه اين‌كه قرآن، انسان را به علوم تجربى و علوم عقلى و علوم دينى تحريص و تشويق مى‌فرمايد. نظر و نگاه كردن، مناسب محسوسات و علوم تجربى مى‌باشد.

دوم- فضا در قرآن‌

عصر فضا را قرآن آغاز كرده و آياتى كه درباره معراج حضرت پيامبر بزرگ‌وار اسلام (ص) وارد شده است دليل بر اين مدعى مى‌باشد.

پيامبر اكرم (ص) شبى از شهر مكه به مسجد اقصى رفته و از آنجا به فضا و كرات بالا صعود فرمود، و به سدرة المنتهى رفت و آيات الهى را در آسمان‌ها ديد و بصيرت او فزونى يافت.

مركب سوارى او در اين سفر فضايى براق، برقه و فشار امواج نور بود (فزخ بى فى النور زخا) و در مراجعت، ماشين رفرف در اختيار او قرار گرفت.