مانند ساير مردم روى اسباب عادى زيست مى‌نمودند و بر همان اساس روابط اجتماعى‌شان برقرار بوده، و معجزات تنها در مواقع خاصى صورت مى‌گرفته است.

رابعاً در ترويج دين مطابق اسباب عادى و طبيعى حركت مى‌كردند، و سنت خدا بر اين جارى نبوده كه غالباً از راه معجزات و اسباب فوق العاده مردم را داخل دين بگرداند و ما عليك إلّا البلاغ و لست عليهم بمسيطر انك لا تهدى من احببت و امثال آن‌ها.

هميشه طبقه مؤمن به انبيا اندك بوده‌اند. خداوند اگر اراده مى‌كرد كه، مردم را از راه اسباب فوق العاده هدايت مى‌كرد، يك نفر كافر در روى زمين فعلا ديده نمى‌شد ولو شآءلهداكم اجمعين. علماى دينى فعلًا در همه جا مغلوب و ضعيف‌اند و براى ازاله منكرات، قدرتى ندارند بلى اگر اراده خداوند بر ايمان آوردن مردم از هر جهت مى‌بود حتماً ساختمان بدن و روحيات او را به نحوى تغيير مى‌داد