و شهوترانى فطرى انسان نبوده و بواسطه عوامل خارجى نشئت كرده است.

بارى صفات فطرى قابل نابودى نيست هر چند گاهى پنهان ميشود ولى اوصاف غير فطرى قابل زوال و تغيير و جلوگيرى ميباشد. انسان و حتى هر موجود زنده بفرمان فطرت و سرشت خويش وظيفه دارد بنداى فطرت خود گوش دهد و مقتضيات و فطريات و ايجابات صفات فطرى خود را جامه عمل بپوشاند و اين موضوع آنقدر واضح و قطعى است كه شايد در دنيا هيچ عاقلى در آن ترديدى ننموده باشد.

يكى از همين صفات فطرى خداشناسى و خداپرستى ميباشد، و معرفت و عبادت خداوند از نداى فطرت است‌

روان آدمى بلحاظ وسعت و بزرگى، و عمق درونى خود از توجه بعالم ماده و طبيعت ملول و پژمرده ميگردد و لذا خيلى اشتياق بعالم قدس و جهان الهى دارد، بلى روح كمال و آرامش خود را در اتصال بفضاى لا يتناهى‌