مطلب سوم: بر ما اهل سنت و جماعت واجب است، كمى تواضع داشته باشيم و بپذيريم كه ما از ديگر فرقه‌هاى اسلامى، نزديك‌تر به حق و صواب هستيم و اما اين كه، ما اهل حق باشيم و غير ما اهل بدعت و باطل باشند كه اعتقاد علماى ما مى‌باشد، پس اين مدعا عين باطل است به خدا سوگند.

مطلب چهارم: پس از تأييد مطالب كتاب و تقدير از مؤلف آن، مى‌گويد: بيد أننى لا اوافقه على ان اهل السنة لم يهملوا علوم اهل البيت من عقائد و فقه و حديث و تفسير و غرها بل اهملوها غاية الاهمال و لم يوردوها فى كتب الفقه و الفتوى الاحين يريدون رد دعوى المخالف اوحين تكون موافقة الاهل، تقوية لمذهبهم. و نقله المسائل من كتب الرواية غالبا لا ينفى ندرة وجود اقوال ائمة آل البيت فى كتب الفقه و الفتوى فى بابة الاحتجاج بها!

مطلب پنجم: من اعتقاد جازم دارم كه شيعه زيديه و شيعه اماميه، آل بيت رسول الله صلى الله عليه و آله و سلم را تعظيم مى‌كنند و دوست‌شان دارند و علوم آنان را نشر مى‌كنند. ولى اهل سنت، آل البيت را شايسته اقتدا نمى‌دانند و خود را ملزم به پيروى از ايشان نمى‌بينند و دوستى با اهل بيت، نزد ايشان يك ادعاى نظرى است كه نمى‌يابى براى آن مگر مصداق عاطفى پيش‌