آغاز سخن‌

بسم الله الرحمن الرحيم‌

الحمدلله رب الموجودات و الصلاة و السلام على سيد المخلوقات و على آله ذوى العلم و الكرامات و صحبه المستبقين الى الخيرات.

در اوايل برج جارى (3 عقرب 1388) يكى از دوستان اهل علم آقاى مظفرى- كتابى را در مجلس شوراى علماى شيعه افغانستان به اينجانب دادند و گفتند كه آن را بخوانم و چنان‌چه براى كشور ما مفيد باشد، مقدارى از نسخه‌هاى آن را از خارج آورده، توزيع نمايم. ايشان اضافه كردند: اين كتاب توسط يكى از سلفى‌هاى يمن كه از طرف بعضى از مجامع افراطى و مخالفين وحدت أمت مرحومه، مأموريت يافته بود، عليه شيعيان چيزهايى را كه مورد خواست آنان بوده بنويسد، ولى وقتى اين سلفى مشغول مطالعه مى‌شود، حقايق بر او آشكار مى‌شود و به عنوان يك مسلمان با انصاف و يك انسان محقق و با كمال بى‌طرفى، اين كتاب را مى‌نويسد[1].

[1] . نويسنده محترم شيعه نشده، ولى مسلما از افراط سلفيت خود دور شده و به عنوان يك محقق سنى زحمت زياد كشيده و در آن‌چه كه مقصودش بوده موفق و سرفراز به در آمده است. جزاه الله عن المسلمين خير الجزاء.