قانون پنجاه و هفتم و پنجاه و هشتم زندگانى: مغرور نشدن و ذلت نپذيرفتن‌

تواضع انسان از بزرگى روح او ناشى مى شود، انسانهاى ضعيف النفس با رسيدن به مقام رسمى و سياسى، و يا به ثروت و سرمايه و يا به جمال و يا به كمال علمى و عملى مغرور مى شوند و قهرا سركشى و زورگويى پيدا مى كنند. گاهى از فقر يا عجز و يا مرض و يا بى توجهى مردم، خود را ذليل و پست مى پندارند و طبعا به تملق و گزافه گويى در حق ديگران مى پردازند.

قرآن مى گويد حتى به كرم بى پايان خدا هم مغرور نشو: يا أَيُّهَا الْإِنْسانُ ما غَرَّكَ بِرَبِّكَ الْكَرِيمِ‌ (انفطار/ 6) اى انسان! چه ترا به پروردگار كريمت مغرور و فريفته است؟

قرآن براى آدمى سرمايه اى مى دهد كه از غرور و ذلت در همه حال بدور باشد، و اين سرمايه عزت است يعنى مؤمن بايد عزيز و شكست ناپذير باشد، هم در طرف افراط (غرور) و هم در طرف تفريط (ذلت).

وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ‌ (المنافقون/ 8) عزت از آن خدا و رسول خدا و مومنان است. به اندازه زياد اين قانون براى انسان مفيد است. قرآن به مؤمنين مصيبت زده تلقين مى كند كه در مواقع مصيبت بگويد: (إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ) ما از خداوند جهان هستيم و به سوى او برمى گرديم". يعنى اين مصائب دنيا نمى تواند ما را به ذلت بكشاند. ما در يك سطح برتر ازين دنياى مادى و حوادث ناگوار و خوشگوار آن هستيم. لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى‌ ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما