آيا انسان بعنوان انسان نبايد به اصول زندگانى قرآن عمل كند؟

چه قداستى بالاتراز اينكه به استناد حديث معتبرى ملائكه بالهاى خود را زير پاى محصلين علوم فرش مى كنند؟

چه تجليلى بزرگتر از اينكه خداوند درجات دو دسته را بلند مى برد: ايمان آورندگان و آنانيكه علم را نصيب خود كرده اند. (قرآن)

در پايان توجه مختصرى به رنجهاى بيشمار انسانها در دوران قديم و سهولت هاى عصر حاضر آنان موجب مى شود ارزش علم در زندگانى را حياتى بدانيم.

سنت خدا بر اين جارى شده كه تحصيل علم و دسترسى به آنها را به تلاش و سعى خود بشر بگذارد و مانند هدايت تشريعى از آسمان نفرستد، شايد سر آن اين باشد كه بشر، قدرت كمالات معنوى و اخلاقى و روحانى خود را هم بواسطه ناتوانى استعداد و هم بخاطر غرايز تند طبيعت خود ندارد ولى توانايى تحصيل علوم تجربى و رياضى را هرچند به تدريج و آهستگى ولو در طول قرنهاى متمادى دارند كه به سعى خود به آن برسند.

بلى تحصيل علم از نظر قرآن يك قانون مهم است كه در آغاز آفرينش موجب برترى آدم شد.

عمل به علم و استفاده از آن قانون مهم ديگرى است كه قرآن مى گويد تا خودت به علم عمل نكنى نبايد آن را به ديگران بگويى و در سوره جمعه عالم بى عمل را به الاغ بار بر تشبيه نموده و براى عمل قداست قائل شده است.