قرآن براى هدايت بشر نازل شده است. هم براى هدايت آنان به سوى قوانين زندگانى دنيا و هم براى ارشاد آنان بقوانين زندگانى آخرت. اين قوانين گاهى صحت و پذيرش آنها موقوف بر ايمان بخداوند و علم و قدرت و حكمت او و به عدل و مكافات و مجازات او در سراى ديگر است.

و گاهى چنين نيست و عقول انسانها حسن و مصلحت (قوانين ايجابى و مثبت) و يا قبح و مفسده (قوانين سلبى) آنها را درك مى كند من به قوانين دسته اول كه مورد قبول مومنين و انكار كافرين است، در اين كتاب كارى ندارم‌[1] و تنها به دسته دوم آنها توجه مى كنم كه خدمتى به بى دينان و يا ضعيف الايمان ها نموده باشم و ضمناً بر ايمان مومنان بفضل خداوند افزوده شود.

من به بى دينان يا ضعيف الايمان ها مخلصانه پيشنهاد مى كنم اين قوانينى را كه در برج اول سال 1392 از قرآن با يك مطالعه زود گذر بيرون آوردم و در برج دوم آن اين كتاب را تدوين نمودم به آرامى و با بى طرفى مطالعه كنند بعد قضاوت كنند كه آيا اعتبار و مراعات اين قوانين در زندگانى دنيا براى انسان هر چند به قيامت معتقد نباشند مفيد و حتى لازم است يا نه؟ اگر لازم بود به آن عمل كنند و اگر روشنايى را در باطن خود احساس كردند به آن بعنوان كلام خداوند ايمان بياورند تا آخرت آنان نيز مقرون به سعادت باشد و گرنه به سعادت دنيا كه مى رسند.

من اين سفره رنگين را براى همين دو دسته با كمال تواضع آماده نموده ام و آنان را به مهمانى بر سر اين سفره دعوت مى كنم و مطمئنم كه‌

[1] 1- قانون اول و دوم آينده هر چند داخل دسته اول نيست ولى داخل دسته دوم هم نيست چون محل اختلاف عقلاى بشر است ولى به سبب اهميت آن، در اين كتاب ذكر گرديد.