قانون يكصد و چهل و هشتم زندگانى: افشاء نكردن اسرار ديگران‌

رسول مكرم اسلام (ص) به روايت معتبر زراره از امام باقر (ع) مى فرمايد:

المجالس بالامانة.[1]

1- آنچه كه دوستان در مجالس باهم مى گويند نزد مستمعين و شنوندگان امانت شرعى است و نبايد كه افشا كنند. (مگر اينكه بدانند گويندگان به افشاى آن راضى هستند.)

2- افشاى اسرار مردم و نظريات و صحبتهاى آنان مطلقا جايز نيست.

3- بدگويى مردم هرچند راست باشد، غيبت است و غيبت حرام است.

4- سخن چينى (نمامى) حرام است.

5- اگر موضوع مربوط به امنيت عمومى و ظلم واتلاف اموال و جان مردم باشد لازم است آن را به مقام هاى دولتى اسلامى اطلاع داد و افشاى آنها حرام نيست.

6- اگر اسرار، فسق و فجور دينى باشد افشاى آنها جايز نيست، مگر اينكه به افساد و بى عفتى عمومى و ترويج فحشا برسد.

خواننده هوشمند!

اگر اين قانون سلبى مراعات شود چه قدر محبت و اعتماد بين اعضاى جامعه بوجود مى آيد و چه اندازه از بغض و عداوت و ناامنى جلوگيرى مى شود؟

[1] 1. الوسايل ج 8/ 471