قانون صد و هفدهم تا يكصد و نوزدهم زندگانى: عيب جويى و طعنه زنى و جمع كردن مال‌

وَيْلٌ لِكُلِّ هُمَزَةٍ لُمَزَةٍ الَّذِي جَمَعَ مالًا وَ عَدَّدَهُ‌ (همزه/ 1 و 2)

در اين آيه دو قانون سلبى وجود دارد:

1. واى بر هر عيب جوى بيهوده گو

2. كه به جمع مال و شمردن آن مى پردازد

عيب جويان و بيهوده گويان جز تنفر و خشم مردم نصيبى ندارند و بدون اين كه نفعى به او برسد زندگانى او سخت شده و در نظر مردم خوار و حقير و زشت جلوه مى كند و زندگانى او به وسيله مردم تلخ و ناگوار مى شود.

اكتفا كردن به جمع آورى مال و شمردن مستمر يك نوع مرض روانى است كه نه خودش از آن اموال استفاده مى كند و نه اهل خانه او و نه مستحقين ديگر، هميشه به رنج بالا رفتن و كم شدن سرمايه گرفتار است تا بميرد و اموال به ورثه او برسد.

همه مى دانند كه آرامش روانى و موقعيت اجتماعى افراد در جلوگيرى از عيب جويى مردم و مصرف مال براى خود و ديگران است.