- ولايت وصى: عبارت از ولايت شخصى است كه از طرف پدر يا جد پدرى، امور مربوط به مولى عليه را سرپرست مى‌نمايد.

اشخاص تحت ولايت خاص‌

ماده چهل و دوم:

1) ولايت خاص بر اشخاص ذيل اعمال مى‌گردد:

1- صغير.

2- مجنونى كه وصف جنون او متصل به صغر باشد.

3- سفيه، اعم از اين كه وصف سفه او متصل به صغر باشد يا نباشد.

2) اعمال ولايت خاص بر مجنون و سفيه كه وصف سفه و جنون آن‌ها متصل به صغر نباشد، مشروط به تنفيذ محكمه است.

ولايت پدر و جد پدرى‌

ماده چهل و سوم:

1) ولايت پدر و جد پدرى در عرض يكديگرند: تصرف هر يك از آن‌ها در امور مولى عليه صحيح است و يا عمل بعدى ديگر باطل نمى‌شود. در صورت اختلاف پدر و جد پدرى در امور مولى عليه، ولايت جد پدرى بر ولايت پدر مقدم است.

2) پدر و جد پدرى مى‌توانند در غياب يكديگر، با اجازه ديگرى با محجور شدن او، براى بعد از خود بر مولى عليه وصى تعيين كنند، اما بازنده بودن يكى از آن‌ها با وجود شرايط ولايت در او، وصى ديگر تعيين شده نمى‌تواند.

شرايط ولى خاص‌

ماده چهل و چهارم:

1) ولى خاص واجد شرايط ذيل مى‌باشد:

1- بلوغ.

2- رشد.

3- وحدت در دين.

4- امانت نسبت به اموال مولى عليه.

2) هر گاه ولى خاص واجد شرايط مندرج فقره (1) اين ماده نباشد، محكمه براى مولى عليه قيم تعيين مى‌نمايد.

اختيارات وصى‌

ماده چهل و پنجم:

حدود اختيارات وصى توسط ولى قهرى تعيين مى‌گردد. تصرفات وصى خارج از اختيارات داده شده باطل مى‌باشد. وصى مى‌تواند با اجازه ولى قهرى، وصى بعد از خود را تعيين نمايد.

صلاحيت محكمه در نصب امين‌