زندگى مى‌كنند و هيچ دردسرى براى آن‌ها پديد نمى‌آيد آرى تأثير اخلاق در صحنه زندگى خيلى زياد و مافوق تصور است!

ولى اصلاح نفس و تعديل صفات و اخلاقيات جز دين ضامن اجرايى ندارد. آرى فقط تنها دين است (اعتقاد به خدا و روز قيامت) كه مى‌تواند اين مشكله را حل كند و اخلاق حميده را در صفحه نفس انسان متمركز بگرداند!

دين تعاليمى دارد كه روان انسان را تطهير كرده و رذائل اخلاقى را نابود مى‌كنند هر قدر ايمان قوى‌تر باشد اخلاق حسنه بيشتر مى‌شود!

در اسلام ريا و تظاهر به امور خير به منزله شرك قرار داده شده و شديداً حرام گرديده و عباداتى كه براى ديدن و شنيدن مردم به جا آورده مى‌شود محكوم به بطلان است، حتى اگر در جهاد برود جان خود را از دست بدهد ولى براى خدا نبود بلكه براى مردم باشد مستحق عقاب مى‌باشد.

اين حكم سبب مى‌شود كه حس خودخواهى و خودپسندى در انسان ضعيف شود و خود را در راه خدا (كه راه تكامل و نوع‌خواهى و بشردوستى است) گم كند.

اسلام مظاهر خودخواهى را نهى فرموده مى‌فرمايد!

فَلا تُزَكُّوا أَنْفُسَكُمْ‌ (و النجم). يعنى خودتان را مدح نكرده و ذكر خوبى‌هاى خودتان را نكنيد.