موت عبارت از قطع اين پيوند و تعلق است كه روح به برزخ منتقل و حيات برزخى را با جسم برزخى برگزار مى كند.

تعلق روح در چند مورد از بدن قطع يا ضعيف مى شود:

1- در موقع مردن كه به طور كلى قطع مى شود و در ميدان قيامت كه بدن فيزيكى دوباره شكل مى گيرد روح با او ارتباط تدبيرى دوباره پيدا مى كند.

2- در موقع خواب كه به تعبير قرآن خداوند آن را قبض نموده و موقع بيدارى دوباره او را تا اجل معين او مى فرستد[1]

3- در موقع بيهوشى كه به نوبه خود به سه گونه تقسيم مى شود:

اول- بيهوشى عمومى بدن كه توسط عمل طبى طبيبان صورت مى گيرد.

دوم- بيهوشى مقطعى و محلى بدن كما فى السابق.

سوم- بيهوشى عمومى بدن توسط عوامل ديگر، و زمان اين بيهوشى ها مختلف است. بيهوشى در اين قسم اخير آيا باز قبض روح است يا تضعيف ارتباط روح؟ ممكن است حدس زد كه مانند دو قسم اول قبض باشد، زيرا حالت خواب با آنكه به كلمه «توفى» همانند مرگ در مورد آن استعمال شده به اندك صدا و درد بدن و تماس با جسم خارجى بيدار مى شود، ولى در بيهوشى احساس درد نمى كند و با فشار هم به هوش نمى آيد، ولى مشكل در نحوه دوم بيهوشى است كه در ارتباط روح با مجموع بدن برقرار است و تنها با محل خاصى رابطه اش بريده يا ضعيف مى شود؟

[1] . الله يتوفى الانفس حين موتها والتى لم تمت فى منامها فيمسك التى عليها قضى الموت و يرسل الاخرى الى اجل مسمى