تعالى در تمام رشته هاى علوم تجربى بر محورقانون سببيت و عليت هر حادثه از خود سببى و علتى دارد- مى چرخند و همه به آن معتقدند و همه مى دانند كه اگر قانون عقلى عليت در كار نمى بود هيچ ترقى و اكتشاف و اختراعى نصيب بشر نمى گرديد.

انسانها يا از وجود علت، علم به معلول پيدا مى كنند و يا از وجود معلول به وجود علت رهنمون مى گردند. اعتقاد به ضرورت قانون عليت مخصوص به دانشمندان و فلاسفه امروز و ديروز نيست بلكه مورد قبول مردم عوام در حوادث روزمره نيز مى باشد. لذا اگر هزار مرتبه كسى قسم بخورد اطاق خواب او مثلا بدون بنا و بدون تهيه مواد ساختمانى به مجرد باد و باران و بلند شدن خاك به هوا و گل شدن آن تصادفا منجر به ساختن آن اطاق شده هيچ انسان حتى طفل مميز بى سواد آن را نمى پذيرد. بلكه اصنافى از حيوانات نيز آنرا به شعور خود درك مى كنند.

مثلا گربه وقتى صدايى را مى شنود فورا متوجه جهت و سوى آن صدا مى شود. اين از يك طرف و ازطرف ديگر تمام اصناف ماديها از ماركسيزم و داروينيزم و همه اصناف منكرين آفريدگار جهان در قديم و جديد در اصل آفرينش جهان مادى مى گويند آفرينش تصادفا صورت گرفته!

تصادف يعنى معلول بى علت!

يك دانشمند مادى پرده نفاق و ريا را از روى خود برداشته و مى گويد: تصادف هرچند غير معقول و باطل است ولى بهتر از قايل شدن به آفريدگار جهان است زيرا وقتى بخدا ايمان آوريم بايد به رسولان او ايمان آوريم و سپس به شريعت او عمل كنيم و از لذات خود محروم مى شويم!