آدم من الطين و خلق حوا من آدم فهمة الرجال الارض و همة النساء الرجال»؛[1]

همانا خداوند آدم را از گل آفريد و حوا را از آدم، و بدين سبب توجه مردان به زمين و توجه زنان به مردان است و در صحيحه بريد باز هم امام صادق (ع) ميفرمايد:

«وخلق زوجه من سنخه فبراءها من أسفل اضلاعه‌[2]»؛

خداوند جفت آدم را از اصل او آفريد و از پائين ترين اضلاع او پديد آورد.

دوم: از آيه مباركه به دست مى آيد كه حوا بعد از تعلق روح به بدن آدم و زنده شدن او جدا شده است، چون كلمه نفس بر بدن بدون روح ظاهرا اطلاق نمى شود مگر به طور مجاز و مسامحه كه دليل معتبرى بر اراده آن در آيه مباركه وجود ندارد و نبايد كه از ظاهر قرآن مجيد به دور رفت و از بحث روايى كه طولانى هم هست چيزى به دست نمى آوريم و اسناد معتبرى وجود ندارد.[3]

به همين ظاهر آيه، دو احتمال ديگر بى اعتبار مى گردد:

1- جدا شدن حوا از بدن آدم قبل از تعلق روح آدم به بدن او

2- ساختن بدن حوا از باقى مانده گِل آدم‌

و اما اينكه جدا شدن بدن حوا از بدن آدم قبل از سجده ملائكه بوده يا بعد، دليلى به نظر نرسيده.

[1] . بحارالانوار، ج 11/ 116،

[2] . بحار الانوار، ج 12/ 112 به نقل از تفسير قمي

[3] . رك بحارالانوار، ج 11/ 97