آنچه كه ملايم و هماهنگ با خواسته‌ها و اميال اوست بوجود مى‌آيد. چون محبت انسان را به سوى محبوب مى‌كشاند قهراً از آنچه موجب رنجش و نارضايتى محبوب مى‌گردد دورى خواهد كرد.

محبت و عشق به خداوند نيروئى است كه بنحو چشمگيرى در رفتار و گفتار انسان تأثير گذاشته و او را بسوى پيروى دين الهى بنحو مطلوبى به پيش مى‌برد.

اگر توفيق دوست داشتن خداوند مهربان شامل حال بنده گردد مسلما محبت خدا بنحو انقلابى مانع از بديها و داعى به خوبيها مى‌شود و اين مقام بس شامخ و اسرار آميز است.

تجربه گواه است كه دوست براى دوست خود فداكارى مى‌كند و حاضر است از بسيارى خواهش‌هاى نفسى خود بگذرد و براى رضاى او رنجهائى را تحمل نمايد، كيست كه آثار محبت مادر به فرزندش را نديده باشد؟ كيست كه آمادگى گذشت عاشق را از همه چيز در راه وصال معشوقه‌اش نفهميده باشد؟ اگر ما بخدا محبت بورزيم و به او مهر داشته باشيم. زشتى‌هاى اخلاق ما به مكارم اخلاق بدل خواهد شد.

3- ياد مرگ و فناى دنيا

توجه به نيستى خود و زوال دنيا تا حدود زيادى از حرص و طمع‌