در
همه دورههاى تاريخ انسانى جمعى زيادى از جاماندگان و شكستخوردهها و
بىعرضههايى وجود دارند كه در داخل وجود خود احساس حقارت و كمبودى و از بيعارى
احساس پوچى و نااميدى مىكنند، بعضى از اين افراد دست به خودكشى مىزنند، جمعى
ساديست و مردمآزار و شرير بار مىآيند و تا حد مقدور در توهين و تحقير و حتى قتل
و جرح ديگران كوتاهى نمىكنند.
بدتر
اين كه گاهى افرادى از اين جماعت، به قدرت مىرسند وانگهى براى تسكين عقدههاى
درونى خود همچون چنگيز و حجاج ثقفى و امثال آنان، مردم تحت حكومت خود را به آتش
مىكشند، و مىشود كه بعثىهاى عراق و كمونستان افغانستان و چند كشور ديگر را از
همين دسته به حساب آورد كه حمام خون را به پا كردند، جمعى از عناصر طالبان و احتمالا
افرادى از نازىهاى آلمان نيز چنين بودند و جمعى از قدرتمندان كشورهاى عربى و
امثالهم در زمره همين افراد هستند.