راحت بودن از غارت اموال نيز مقتضاى طبيعت هر انسان است، وقتى بحال مردم بينوا و بدبخت فكرى نشود و اختلافات طبقاتى روزبروز عميق‌تر و وسيع‌تر شود و تمركز ثروت در يك طرف زيادتر و از طرف ديگر ضعيف‌تر گردد، آيا احساسات آنها روزى منفجر نميشود و اين انفجار بر قواى امنيتى حكومت غالب نميشود؟ آيا ثروتمندان در اضطراب و تشويش فكرى نخواهند افتاد؟

دوم آزاد گذاشتنن انسانى كه گرفتار بخل و حرص و خودخواهى است در تحصيل منابع، اقتصادى، آيا سبب هزار و يك بدبختى نميشود آيا استثمار چون مرض سرطان پيكر- ضعفا را مورد تاخت و تاز قرار نمى‌دهد؟

مستثمرى كه اخلاق و دين و معنويات را ناديده ميگيرد، روح و اراده او از تحت تأثير مكارم اخلاقى و ارشادات دينى آزاد است و جز ماده و لذت ديگر معبودى ندارد، چنانچه پيروان كاپيتاليزمى در غرب چنين‌اند، آيا