نمونه دوم:

اوزاعى (به امام ابوحنيفه) گفت چرا در موقع ركوع رفتن و هنگام سربلندكردن از ركوع دستهاى خود را بلند نمى كنيد؟ او گفت براى اينكه از رسول خدا (ص) چيزى (دراين مورد) به صحت نپيوسته است. اوزاعى گفت به صحت نپيوسته است؟ در حاليكه حديث كرد مرا زهرى از سالم از پدرش (عبدالله) ابن عمر كه رسول خدا (ص) دو دستش را بلند مى برد وقتى كه نماز را افتتاح مى كرد و در وقت ركوع و بلند شدن از ركوع. ابوحنيفه جواب داد كه حديث كرد ما را حماد از ابراهيم (نخعى) از علقمه و اسود از عبدالله بن مسعود كه پيغمبر (ص) دستهاى خود را بلند نمى كرد مگر تنها در موقع افتتاح نماز. اوزاعى گفت: من به تو از زهرى از سالم از پدرش نقل حديث ميكنم و تو ميگوئى كه حماد از ابراهيم نقل حديث كرده است ... (يعنى حماد و ابراهيم در مقابل زهرى و سالم و پدرش چه ارزشى دارند) ابوحنيفه جواب داد: حماد فقيه تر از سالم بوده و علقمه كمتر از پسر عمر در فقه نبوده و اگر ابن عمر از نظر صحابى بودن فضيلت داشته كه اسود فضيلت زيادى دارد (ص 370 اضواء على السنة المحمدية). لطفا اين دو نمونه را دوباره با دقت بخوانيد تا بدانيد كه اجتهاد در انحصار يك مجتهد يا يك دسته نيست. استنباط و استخراج احكام شرعى طرق متعددى دارد. نمى شود كه يك فرد يا يك دسته نظر خود را اسلام خالص بداند و بقيه را به كفر و بدعت و ضد دين نسبت بدهد كه مسلماً وسوسه شيطان و خيانت به اسلام و فقهاى بزرگ اسلام است و چه خوب كه مطابق حديث بخارى و مسلم بگوييم:

للمصيب أجران و للمخطى أجر واحد،

هركس فتواى او به واقع اصابت كرده دو