اين مطلب شرعا حرام است و دليل اين ممنوعيت آن است كه حقيقت خداوند لا يتناهى و غير محدود است و عقل انسانى محدود است و محدود نمى‌تواند بر غير محدود احاطه نمايد.

و به عبارت علمى واجب الوجود، صرف وجود خارجى است و ماهيت ندارد تا در لابراتوار عقل، جنس و فصل او مشخص گردد. و لذا احاديث از تفكر و تكلم در انها نهى نموده است.

و حقيقت صفات ذاتى حق نيز در اين حكم به حقيقت ذات ملحق مى‌شود.

بلى اقامه براهين عقلى بر وجود خداوند چنانچه گذشت، اشكالى ندارد، نظم بديع مخلوقات دليل قطعى بر وجود ذات و وجود صفات اوست.

ولى بحث در حقيقت آن‌ها، حتى فلاسفه را به بيراهه كشانيده تا چه رسد به مبلغين و عوام الناس و نيز بحث كردن در مسايل جزيى ذات و صفات نبايد وارد مباحث تبليغى گردد.

2- صحبت كردن از قضا و قدر و عرش و كرسى و ساير مطالب غامض و متشابه.

3- صحبت كردن از خصوصيات معاد، كه حتى به خبر واحد معتبر قابل اثبات نيست و باعث گمراهى گوينده و نويسنده و مستمعين و خواننده مى‌شود.