پس‌انداز نيز تعيين شد. و افرادى مانند روستو(w .w .r .o) اقتصاددان سرشناس آمريكايى گفته بودند كه كشورهايى كه بتوانند 15 تا 20 درصد توليد خالص ملى(G .N .P) خود را پس‌انداز كنند. مى‌توانند به يك توسعه مستمر دست يابند. در دنباله همين نظرات، مدل‌هاى رياضى نيز ارائه شد و مثلا مشخص گرديد كه هر كشورى كه بخواهد مثلا به نرخى معادل رشد 7 درصدى دست يابد، نياز دارد كه 21 درصد درآمد ملى خود را پس‌انداز و سرمايه‌گذارى كند. حال اگر توان پس‌انداز او 15 درصد بود، 6 درصد بقيه را يا بايد با وام‌هاى خارجى پر كند و يا امكان سرمايه‌گذارى بخش خصوصى خارجى را فراهم سازد[1]

به اين ترتيب پس‌انداز و سرمايه‌گذارى داخلى+ ارز خارجى+ مهارت و+ مديريت خارجى و اگر بود داخلى، عوامل اصلى براى دستيابى به توسعه تا اواخر دهه 1960 براى كشورهاى عقب‌مانده محسوب مى‌شد.[2]

[1] - همان، ص 123، 122

[2] - مقاله آقاى دكتر مهدى حسنيان راد از كتاب جهانشمولى اسلام و جهانى‌سازى ج 1/ 374