خيالى از قبيل قوميت و وطن و غيره سبب نابودى او شود، انسان ها به جايى مى‌رسند كه ديگر تلقين آنان باين مبادى خيالى به آسانى ميسر نباشد و كمتر به باطل مغرور شوند ولى عامل نهم با رشد عقلى بشر قوى‌تر مى‌شود او مى‌داند كه شهادت پايان كار نيست كه بنيانگذار يك زندگانى بسيار وسيع و عالى و ابدى مى‌باشد (بَلْ أَحْياءٌ عِنْدَ رَبِّهِمْ يُرْزَقُونَ) و بدين جهت است كه اشتياق مسلمانان افغانى و ايرانى به جهاد و نهراسيدن آنان از مرگ، مردم قرن بيست را به حيرت و شگفتى واداشته است.

بلى درين هشت سال (از ثور 1357 تا حوت 1364) چيزى كه ملت ضعيف و مستضعف افغانستان را در مقابل بزرگترين قدرت هاى دنيا وادار به مقاومت نموده، همان اعتقاد به خدا و روز قيامت است. ما هيچگاه دليرى و مردانگى مبارزين ويتنامى را در جنگ سى‌ساله‌شان عليه آمريكا، كوچك و فاقد اهميت نشان نمى‌دهيم بلكه آن را (با قطع نظر از دواعى و انگيزه‌ها) تحسين مى‌كنيم. ولى سئوال اساسى اينجاست كه اگر امكانات مادى ويتنامى‌ها باندازه امكانات فعلى مسلمانان افغانى مى‌بود و دشمن متجاوز هم همجوار آنان مى‌بود آيا باز هم ويتنامى‌ها چنين رشادت و مقاومت را در عمل نشان ميدادند؟

درين مورد بايد بيشتر تامل نمود. بنابرين ما بايد از راه فعاليت‌هاى فرهنگى به تقويت ايمان مجاهدين خود بپردازيم و آنان را قانع بسازيم كه ابزار جنگى (اسلحه و مهمات) تنها وسيله است و زيربناى قيام و پيروزى و شكست دشمن ايمان است و بس.

2- بعد علمى و فنى جهاد:

جامعه انسانى در اكثر شوونات فردى و اجتماعى و فكرى و امثال آن در تحول و تغيير است، گو اينكه اين تحول و تغيير در بعضى از قسمت‌ها گاهى بطرف انحطاط بوده و در قسمتهاى ديگر