اگر ما خود را بسازيم و اصلاح كنيم تمام بدبختى‌هاى ما از بين مى‌رود و جاى آن را خوش‌بختى و كاميابى مى‌گيرد؛ ولى اگر ما متوجه خود نباشيم و كنترل اراده ما به دست هواى نفس و خودخواهى‌هاى بى‌جا قرار بگيرد، هيچ‌كارى را نمى‌توانيم انجام دهيم، اگر ما صدها هزار سلاح و مهمات پيشرفته و مختلف النوع ديگر نيز در اختيار داشته باشيم، تا خودما را اصلاح نسازيم و تا جامعه خود را تغيير ندهيم، هرگز به پيروزى نخواهيم رسيد، اگر ما خود و جامعه‌ى خود را اصلاح نكنيم هرمقدار اسلحه و مهمات داشته باشيم باز هم محكوم به شكست خواهيم بود، تا زمانى‌كه گروه‌هاى مبارز افغانستان به فكر برترى و زياده طلبى باشند، به فكر خود خواهى و خود محورى باشند، به فكر رسيدن به مقام رياست جمهورى باشند و هركدام خواب‌هاى جداگانه براى قصر رياست جمهورى را ببينند، منّيت را از خود دور نكنند و خود را نوكر ملت فكر نكنند، پيروزى بر دشمن ناممكن است و اهداف انقلاب اسلامى نيز برآورده نمى‌شود.

پشيمانى بعد از وقت‌

به خدا قسم! اگر ما قبل از اقدام به جنگ مسلحانه، به خود سازى خود مى‌پرداختيم، خيلى زود تر از آن‌چه‌كه فكر مى‌كرديم به پيروزى مى‌رسيديم، متأسفانه، ما خود سازى را فراموش كرديم، اگر ما خود سازى مى‌داشتيم، اين‌همه حزب و گروه نمى‌ساختيم، «كُلّما دَخَلَتْ أُمّةٌ لَعَنَتْ أُخْتَها» هر گروه گروهى ديگرى را لعنت كند. چرا كار ما به چنين رسوايى و بدبختى رسيد؟ چرا عقيده‌هاى خود را فداى عقده‌هاى خود كرديم؟ علت همه معلوم است، ما علاوه بر اين‌كه تربيت ناقص داشتيم، به هوا وهوس نيز مبتلا شديم، يك‌عده براى نان، يك‌عده براى نام و يك‌عده ديگر هم فريب بيگانه‌ها را خوردند، لذا به بدبختى و