ستمگر، در أقليت بمانند، و نه بسيار خوشبين باشيم كه به‌زودى به آن نمى‌رسيم و بايد تلاش توأم با انتظار را اختيار كنيم.

موضع‌گيرى و چالش‌هاى حكومت‌ها

اولًا: بعضى از حكومت‌ها و نظام‌ها در بقاى قدرت خود، محتاج به موضع‌گيرى‌هاى تند و تفرقه افكن بين مذاهب اسلامى هستند و در اين راستا پول زيادى هم مصرف مى‌كنند، بقاى اين رژيم‌ها براى اتفاق مسلمانان بسيار خطرناك است و كار آن‌ها تأسيس كارخانه‌هاى توليدى كفر و شرك در بين مسلمانان است.

ثانياً: حكومت‌ها براى منافع ملى‌شان به‌علل گوناگون اتحاد مسلمانان را مفيد نمى‌دانند و با آن مخالفت مى‌كنند و ناسيوناليزم را بر اسلام ترجيح مى‌دهند.

ثالثاً: حكومت‌هاى منصوب از جانب خارجى‌ها، مجبوراً بايد با اصل دين مخالفت كنند تا چه رسد با تعاون بين المللى مسلمانان.

رابعاً: حكومت‌هايى‌كه به اسلام اعتقاد ندارند و يا بدبين به آن هستند و از نام اسلام بدشان مى‌آيد.

خامساً: حكومت‌هايى‌كه پايگاه مردمى ندارند و در بقاى خود به‌كمك و حمايت خارجى‌ها محتاج‌اند كه در اين‌صورت نمى‌توانند براى اتحاد اسلامى كارى را انجام بدهند.

و بالجمله قسمت عمده رژيم‌هاى كشورهاى مسلمان يا چالش مهم و يا چالش كوچكى هستند، يا كارى نمى‌توانند و يا نمى‌كنند!؟ اگر بعضى از اين رژيم‌ها در معادلات سياسى آينده سقوط كنند گشايشى براى مسلمانان خواهد بود، بعضى از نظام‌هاى سياسى جهان اسلام، در قول و عمل براى وحدت جهان به‌جان ومال تلاش مى‌كنند.

سادساً: مداخله قدرت‌هاى خارجى به‌منظور استعمار جديد اقتصادى در پروژه جهانى سازى در ابعاد سياسى، فرهنگى، اقتصادى و نظامى (به‌منظور فروش اسلحه كه ميلياردها دالر