قوانينى‌كه در اين دنيا بر موادّ و انرژى‌ها حكومت دارد تماماً ناشى يا منطبق بر دو اصل ترموديناميك است 1- اصل بقاء و ثبات كميّت‌ها. 2- آنتروپى يا كهولت يعنى اصل انحطاط كيفيّت‌ها و ضعف و زوال ارزشها ... با بر داشتن آنتروپى (پيرى وكهولت) خصوصيّات و مشخّصات آخرت ظاهر مى‌شود و لازمه همه آنها لغو آنتروپى است بطورى‌كه كهولت و آنتروپى را مى‌توان مرز و فارق دنيا و آخرت دانست.

و خلاصه در آخرت با اراده نافذ و مؤثّر خدا، اصل كهولت و پيرى از موجودات بر داشته مى‌شود و هر چيز مخلّد مى‌شود و كلمه فنا و زوال و پيرى از قاموس موجودات حذف مى‌گردد. اين مطلب حتمى است گر چه تصوّر آن براى ما مشكل است.

راجع بمطلب دوّم بايد دانست:

با برداشته شدن اصل كهولت از اشياء همه چيز هميشه تازه و جوان خواهد بود و گذشت ايّام، سعادت را بعادت و سيرى و عذاب را براحتى تبديل نخواهد كرد.

قرآن در اين باره چنين فرموده: «خالِدِينَ فِيها لا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ» بقره: 162 و آل عمران: 88 وعده عدم تخفيف عذاب دلالت دارد بر اين‌كه شكنجه و عذاب آنها هميشه تازه و پيوسته ناراحت كننده است و نيز فرموده: «إِنَّ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا سَوْفَ نُصْلِيهِمْ ناراً كُلَّما نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ بَدَّلْناهُمْ جُلُوداً غَيْرَها لِيَذُوقُوا الْعَذابَ ...» نساء: 56 توضيح‌ «نَضِجَتْ جُلُودُهُمْ» در «پوست» گذشت (در قاموس قرآن) يعنى هر وقت پوستهاى آنها پخت و بى‌حسّ شد، پوستهاى ديگرى را بر آنها عوض ميگيريم تا عذاب را بچشند. آيه شريفه در اثبات مطلب كاملًا روشن است.

همچنين است آيات: «فَلا يُخَفَّفُ عَنْهُمُ الْعَذابُ وَ لا هُمْ يُنْصَرُونَ» بقرة: 86 «وَ إِذا رَأَى الَّذِينَ ظَلَمُوا الْعَذابَ فَلا يُخَفَّفُ عَنْهُمْ وَ لا هُمْ يُنْظَرُونَ» نحل: 85 «وَ قالَ الَّذِينَ فِي النَّارِ لِخَزَنَةِ جَهَنَّمَ ادْعُوا رَبَّكُمْ يُخَفِّفْ عَنَّا يَوْماً مِنَ الْعَذابِ» غافر: 49 و روشن تر از اينها آيه‌ «وَ