ايشان و ثعلبى در تفسير خود ذكر كرده است از اسد اللَّه الغالب على بن ابى طالب عليه السّلام كه فرمود

المنذر النبى و الهادى رجل من بنى هاشم‌

يعنى نفسه تفسير معنى حديث آنست كه آن حضرت فرمود كه نبى منذر سرور انبيا است و هادى مردى از آل بنى هاشم است كه منم و سعيد بن مسيب روايت كرده از ابو هريرة كه او گفت‌

هادى هذه الامة على بن ابى طالب ع‌

و از ابن عباس نيز روايتست كه بعد از نزول اين آيه حضرت رسالت دست بر سينه خود نهاد و گفت‌

انا المنذر

و دست بر سينه امير المؤمنين ع نهاد و گفت‌

انت الهادى يا على بك يهتدى المهتدون من بعدى‌

و اينروايت را حاكم ابو القاسم الخسكانى در كتاب شواهد التنزيل باسناد از ابراهيم ابن حكم بن ظهير از پدر خود از حكم بن جبير از ابى برده اسلمى روايت كرده كه حضرت رسالت ص دست امير المؤمنين ع را بسينه خود نهاد و گفت‌

انما انا منذر

و بعد از آن دست خود را بسينه امير المؤمنين نهاد و گفت‌

و لكل قوم هاد

و بعد از آن فرمود كه‌

انا منارة الأنام و غايه الهدى و امير الغراء اشهد على ذلك انك كذلك‌

و نيز در بيان كمال علم و قدرت خود ميفرمايد كه‌ اللَّهُ يَعْلَمُ‌ خدا ميداند ما تَحْمِلُ‌ آنچه بر ميدارد كُلُّ أُنْثى‌ هر زنى از فرزندان نر و ماده و سياه و سفيد و خوب و زشت و دراز و كوتاه و غير آن و يا عالم است بعلم ازلى بشقاوت و سعادت فرزند وَ ما تَغِيضُ الْأَرْحامُ‌ و داند آنچه بكاهد رحمها يعنى حقتعالى بكاهاند در رحم از كودك كه تمام خلقة بيرون نيايد وَ ما تَزْدادُ و آنچه زياده سازد يعنى خداى فزون گرداند در جثه ولد از اعضاى زايده و گفته‌اند مراد از زياده و كم عدد ولد است چه رحم مشتمل است بر يك فرزند تا چهار و نهاية اولاد در رحم چهار است نزد حنفى و در انوار از شافعى نقل ميكند كه در يمن زنى پنج بطن بزاد در هر بطن پنج دختر و از بعضى از ثقات منقولست كه در جزاير عرب زنى از يك شكم ده پسر آورد و آن خانه كه در آن وضع ايشان نموده آن را بيت العشر نام نهاده‌اند و اللَّه قادر على ما يشاء و يا مراد مدت حمل است و اقل آن باتفاق ششماه است و اكثر آن نزد حنفى دو سال و نزد شافعى چهار سال و بيش مالك پنجسال و نزد اهل حق ده ماه و برواية موثقه در عهد عمر زنى فرزند ششماهه آورد عمر حكم برجم او كرد و امير المؤمنين ع فرمود

خاصمتك بكتاب اللَّه غلبتك‌

اگر زن با تو بكتاب خدا خصومت كند بر تو غلبه كند گفت چگونه فرموده زيرا كه حقتعالى ميفرمايد كه‌ وَ حَمْلُهُ وَ فِصالُهُ ثَلاثُونَ شَهْراً و در جاى ديگر فرموده كه‌ وَ الْوالِداتُ يُرْضِعْنَ أَوْلادَهُنَّ حَوْلَيْنِ كامِلَيْنِ‌ هر گاه كه دو سال را كه مدت رضاع است از سى ماه كم كنى شش ماه بماند پس مدت حمل ششماه باشد عمر گفت صدقت راست گفتى پس بفرمود تا زن را رها كردند وَ كُلُّ شَيْ‌ءٍ عِنْدَهُ‌ و همه خيزى نزد او بِمِقْدارٍ باندازه‌ايست كه‌