ستمگرتر از افترا زننده دروغ به خداوند و يا كسى كه گفت به من وحى شده در حالى كه چيزى به او وحى نشده، و كسى كه گفت به همين زودى من هم همانند آنچه خداوند مى‌فرستد، مى‌فرستم، كيست؟»

به گفته مفسران، اين آيه در باره يكى از كاتبان قرآن به نام عبد اللَّه بن سعد بن ابى‌سرح نازل شده كه به هنگام كتابت فواصل آيات، آنها را جابه‌جا مى‌كرد و هنگامى كه پيامبر به او مى‌فرمود: بنويس‌

«عَليماً حَكيماً»

او مى‌نگاشت‌

«غَفوراً رَحيماً»

و بر همين اساس مدعى بود كه مى‌تواند خود قرآنى نازل كند.[1]

ج- اين احتمال از نظر همه صاحب‌نظران مردود است؛ زيرا مخالف اجماع امّت مبنى بر ممنوع بودن هر گونه تغيير در قرآن است.[2]

د- دقت در فواصل آيات نشان مى‌دهد كه اين فواصل بسيار دقيق و منطبق با درون‌مايه آيات است كه عموماً نقش اقامه برهان بر محتواى آيات را بر عهده دارند.[3]

5. ديدگاه چهارم يعنى جابه‌جايى ميان كلمات متقارب نيز مردود است؛ زيرا افزون بر آن كه لازمه آن پذيرش راهيافت تغيير در متون آيات است- كه به بيان پيش‌گفته، بطلان آن تأكيد شد-، جواز جابه‌جايى ميان كلمات متقارب يا مترادف بدان معناست كه برابرى معنايى ميان اين دست از كلمات براى ما امرى مسلّم تلقّى گردد، در حالى كه بسيارى از محقّقان بر اين نكته پاى فشرده‌اند كه نمى‌توان معنا و كاركرد معنايى واژه‌هاى مترادف و متقارب را از هر جهت يكسان دانست. به عبارت ديگر، بررسى معنا و كاركرد مترادفات نشان مى‌دهد كه هر يك از آنها وظيفه انتقال نكات و لطايف خاصى را برعهده دارند كه از واژه مترادف ديگر ساخته نيست.[4]

[1]. ر. ك: مجمع البيان: ج 4 ص 111.

[2]. شرح مسلم، نووى: ج 6 ص 100.

[3]. ر. ك: سبل السلام: ج 3 ص 185.

[4]. ر. ك: الفروق اللغوية: ص 92- 93؛ البرهان فى علوم القرآن: ج 4 ص 78؛ تاج العروس: ج 1 ص 21؛ علوم حديث: ش 20 ص 101( گفتگو با آية اللَّه سيّد مرتضى عسكرى).