356. الإقبال‌- به نقل از ابو الأكراد على بن ميمون صائغ-: از دعاى امام صادق عليه السلام پس از خواندن قسمتى از قرآن بزرگ، اين بود: «خدايا! بخشى از كتابت را كه بر پيامبرت محمّد- كه درودهاى تو و رحمتت بر او باد- فرو فرستادى و تلاوتش را برايم مقدّر فرمودى، خواندم. پس ستايش و سپاس و منّت، تو را- اى پروردگار- براى آنچه مقدّر فرمودى و از بهر توفيقى كه [در خواندن قرآن به من‌] دادى.

خدايا! مرا از كسانى قرار ده كه حلال تو را حلال و حرامت را حرام مى‌شمارد و از معاصى تو دورى مى‌كند و به محكم و متشابه و ناسخ و منسوخ آن، ايمان دارد، و آن را برايم شفا و رحمت و پناه و اندوخته قرار ده.

خدايا! قرآن را مونس من در قبرم و مونسم در هنگام محشور شدنم و مونسم در رستاخيزم قرار ده و به ازاى هر آيه‌اى كه خواندم، به من بركتى ده و در برابر هر حرفى كه مطالعه كردم، برايم يك درجه در اعلى علّيين بيفزاى. آمين، اى پروردگار جهانيان!

خدايا! بر محمّد، پيامبرت و برگزيده‌ات و هم‌نجوايت و راه‌نمايت و دعوت كننده به راهت، و بر امير مؤمنان، دوست و جانشين تو پس از پيامبرت، و بر اوصياى آن دو- كه پاسداران دين تو و امانتداران حقّ تو و سرپرستان خلق تو اند، درود فرست.

سلام و رحمت و بركات خدا بر همه ايشان باد!».[1]

[1].