اين عبارت، به صورت كنايه از ظهور سه پيامبر بزرگ الهى، يعنى موسى عليه السلام، عيسى عليه السلام و محمّد صلى الله عليه و آله سخن مى‌گويد. خداوند در سينا بر موسى عليه السلام تجلى كرد، در «ساعير» كه همان فلسطين است بر عيسى عليه السلام ظهور يافت و در كوه «فاران»[1] در مكّه بر پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله متجلّى شد. هيچ يك از پيامبران بنى اسرائيل، كوچك‌ترين ارتباطى با كوه فاران نداشته‌اند. فقط هاجر بود كه به اتفاق فرزندش اسماعيل در بيابان «بئر شبع» سرگردان شد و سپس در حوالى فاران اسكان گرفت و خداوند در همان هنگام بود كه هاجر را بشارت داد كه «من قوم بزرگى را از او به وجود خواهم آورد».[2] تورات تصريح مى‌كند كه خدا با اسماعيل بود و او در بيابان فاران بزرگ شد[3] و نسل اعرابى را كه پيامبر اسلام از آن است بنيان نهاد. در كتاب حَبَقوق نبى نيز اين بشارت آمده است.

او مى‌گويد:

خدا از تيمان، و آن قدّوس از فاران بر آمد و جلالش آسمان‌ها را فرا گرفت و سراسر زمين از حمدش پر شد.[4]

تيمان و تيما در تورات بسيار آمده‌[5] و هر دو به معناى صحراى جنوبى است و بر عربستان اطلاق مى‌شد كه در جنوب فلسطين است.[6] جاى شگفتى است كه در برخى از ترجمه‌هاى جديد فارسى از كتاب حبقوق، به جاى فاران، كوه سينا گذاشته‌اند[7] كه علاوه بر آن كه از نظر خود تورات نيز، فاران و سينا نمى‌توانند يك مكان باشند، بر

[1]. فاران، نامى است كه در كتب مقدّس، بر سلسله جبال يا منطقه‌اى كوهستانى در جنوب ارض كنعان و درساحل درياى سرخ، اطلاق شده است و همان سرزمينى است كه ابراهيم عليه السلام، هاجر و اسماعيل را به دستور خداوند، در آن‌جا سُكنى داد( قاموس الكتاب المقدّس، بطرس عبدالملك: ص 667 و 993).

[2]. پيدايش: باب 21، آيه 18.

[3]. همان: باب 21، آيه 21.

[4]. حبقوق: باب 3، آيه 3.

[5]. ر. ك: پيدايش: باب 25، آيه 15؛ ايّوب: باب 6، آيه 19؛ ارميا: باب 49، آيه 7.

[6]. راه سعادت: ص 235.

[7]. ر. ك: كتاب مقدس، ترجمه تفسيرى: ص 869.