«الر كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ لِتُخْرِجَ النَّاسَ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ.[1]

الف- لام- را. ما قرآن را بر تو (پيامبر) نازل كرديم تا با آن مردم را از تاريكى‌ها به سوى نور بيرون برى».

«وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِينَ‌.[2]

و ما از قرآن آنچه براى مؤمنان شفا و رحمت است نازل مى‌كنيم».

«شَهْرُ رَمَضانَ الَّذِي أُنْزِلَ فِيهِ الْقُرْآنُ هُدىً لِلنَّاسِ‌.[3]

ماه رمضان ماهى كه قرآن در آن فرو فرستاده شد، در حالى كه براى عموم مردم رهنمود است».

شيخ طوسى‌[4] و طبرسى‌ «تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ» را بيان مشكلاتى دانسته‌اند كه مربوط به امور دين است.[5] زمخشرى نيز آيه را در ارتباط با امور دينى وبيان امور مربوط به سعادت افراد دانسته است.[6] علامه طباطبائى نيز با توجه به نقش هدايتى قرآن، مراد از «كل شى‌ء» را همه چيزهايى دانسته كه بازگشت آنها به هدايت است، از معارف مرتبط به مبدأ و معاد گرفته تا اخلاق فاضله، احكام و اديان الهى و قصص و مواعظى كه مردم در هدايت وراه يافتنشان به آن محتاج‌اند.[7]

رواياتى نيز وجود دارند كه قرآن را در بيان احكام و قوانين مورد نياز مردم براى زندگى سعادتمندانه، جامع دانسته‌اند. در نقلى از امام على عليه السلام آمده است كه: «خدا حكمى از دين خود را بر شما پنهان نگذاشت و هيچ مطلبى را كه مورد رضايت و

[1]. ابراهيم: آيه 1.

[2]. اسرا: آيه 82.

[3]. بقره: آيه 185.

[4]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 6 ص 418.

[5]. مجمع البيان: ج 6 ص 416.

[6]. الكشاف: ج 2 ص 628.

[7]. الميزان فى تفسير القرآن: ج 12 ص 325.