اين گروه، با استناد به آياتى كه قرآن را «تبيان» و جامع مطالب و تفصيل‌دهنده هر چيزى معرفى مى‌كند، در دفاع از نظريه خويش كوشيده‌اند. از اين آيات اند:

«وَ نَزَّلْنا عَلَيْكَ الْكِتابَ تِبْياناً لِكُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً وَ بُشْرى‌ لِلْمُسْلِمِينَ.[1]

و اين كتاب را كه روشنگر هر چيزى است و براى مسلمانان رهنمود و رحمت و بشارتگرى است، بر تو نازل كرديم».

«ما كانَ حَدِيثاً يُفْتَرى‌ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ وَ تَفْصِيلَ كُلِّ شَيْ‌ءٍ وَ هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ.[2]

سخنى نيست كه به دروغ ساخته شده باشد، بلكه تصديق كتاب‌هايى است كه پيش از آن بوده و روشنگر هر چيزى است و براى مردمى كه ايمان مى‌آورند رهنمود و رحمتى است».[3]

روايات پرشمارى نيز جامعيت مطلق قرآن را تأييد كرده و دليلى بر اين مدعايند.

برخى از اين روايات، قرآن را «جامع علم اولين و آخرين» معرفى مى‌كند كه بايد با تفكر در معانى اين كتاب آسمانى، به آن علوم دست يافت:

مَن أرادَ عِلمَ الأَوَّلينَ وَالآخِرينَ فَليُثَوِّرِ القُرآنَ.[4]

هر كس طالب علم اولين و آخرين است، در قرآن كندوكاو كند.

بر اساس روايتى، امام صادق عليه السلام سوگند ياد كرده كه هيچ گاه انسان در حسرت نخواهد ماند كه چرا فلان مطلب در قرآن نيست:

إنَّ اللَّهَ تَبارَكَ وتَعالى‌ أنزَلَ في القُرآنِ تِبيانَ كُلِّ شَي‌ءٍ، حَتّى‌ وَاللَّهِ ما تَرَكَ اللَّهُ شَيئاً يَحتاجُ إلَيهِ العِبادُ، حَتّى‌ لايَستَطيعَ عَبدٌ يَقولُ: لَو كانَ هذا انزِلَ فِي القُرآنِ، إلّاوقَد أنزَلَهُ اللَّهُ فيهِ.

[1]. نحل: آيه 89.

[2]. يوسف: آيه 111.

[3]. ر. ك: الإتقان فى علوم القرآن: ج 4 ص 26- 31؛ التمهيد فى علوم القرآن: ج 6 ص 19.

[4]. ر. ك: كنز العمال: ج 1 ص 548 ح 2454.