طيبى در سده هشتم در ذيل آيه‌

«فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ.[1]

سقف از بالاى سر آنها، بر آنها فرو ريخت».

مى‌نويسد: در اين سخن، با اطناب عبارت‌ «مِنْ فَوْقِهِمْ»- كه با وجود واژه سقف، به ظاهر غير لازم مى‌نموده است- آن رويداد دهشتناك را به تصوير آورده است؛

ليصوّر الحالة الفظيعة الهائلة ....[2]

آيه‌

«فَأَصْبَحَ فِي الْمَدِينَةِ خائِفاً يَتَرَقَّبُ‌ ....[3]

در شهر، نگران و چشم‌انتظار شب را به صبح رساند».

در عين اين كه با توصيفى احساس‌برانگيز، موقعيت و وضع روحى شخص وصف‌شده را منعكس مى‌كند، در پرتو مخارج حروف، گزينش و چينش خاصّ كلمات، نوا و فراز و فرود معنا را به لطافت تمام به تصوير مى‌كشد.

از ديدگاه احمد احمد بدوى، هنرنمايى قرآن در تصويرپردازى، در اين آيه جلوه‌نمايى مى‌كند:

«إِنَّا نَخافُ مِنْ رَبِّنا يَوْماً عَبُوساً قَمْطَرِيراً.[4]

از پروردگارمان، از روز عبوس سخت نگرانيم».

او مى‌گويد: در اين آيه، سنگينى روز بازپسين، از واژه‌واژه آن احساس مى‌شود و اوج آن در حرف «طا» كه مخرجى ثقيل دارد، لمس مى‌گردد.[5]

در همين زمينه دكتر صبحى صالح مى‌گويد: ما در پيش روى قرآن با واقعيتى فراتر

[1]. نحل: آيه 26.

[2]. التبيان فى تفسير القرآن: ج 6 ص 374.

[3]. قصص: آيه 18.

[4]. انسان: آيه 10.

[5]. ر. ك: من بلاغة القرآن: ص 58.