پيشگاه خداوند است، و من قطعاً بيم دهنده آشكارم. آيا براى آنان كافى نبود كه ما بر تو كتاب را فرستاديم كه بر آنها تلاوت مى‌شود. همانا در اين، رحمت و پندى است براى گروهى كه ايمان مى‌آورند».

اين آيه، به صراحت دلالت دارد كه قرآن مجيد از جهت معجزه بودن، كافى و بلكه در حدّ اعلا درجه اعجاز است؛ زيرا خداوند، آن را بى‌نياز كننده از تمام معجزات شمرده است و «كفايت» در آيه پيش‌گفته، به معناى رسيدن به مرتبه‌اى است كه ديگر نيازى به غير آن باقى نماند.[1]

قرآن به اين اندازه اكتفا نكرده، از مخالفان خويش و بلكه همه مردم جهان در طول تاريخ مى‌خواهد كه اگر در الهى بودن آن ترديد دارند، تمام نيروى فكرى، معنوى و مادّى خود را بر روى هم گذارند و با يكديگر همكارى كنند تا مانند آن را بسازند! اين حقيقت، همان چيزى است كه متكلّمان مسلمان از آن به «تحدّى‌[2] (دعوت به گفت‌وگو، مبارزه و معارضه)» ياد مى‌كنند:[3]

«أَمْ يَقُولُونَ تَقَوَّلَهُ بَلْ لا يُؤْمِنُونَ\* فَلْيَأْتُوا بِحَدِيثٍ مِثْلِهِ إِنْ كانُوا صادِقِينَ‌.[4]

يا مى‌گويند قرآن را به خدا افترا بسته؛ بلكه آنان ايمان ندارند. اگر راست مى‌گويند، سخنى همانند آن بياوريد».

و نيز آيات:

«أَمْ يَقُولُونَ افْتَراهُ قُلْ فَأْتُوا بِعَشْرِ سُوَرٍ مِثْلِهِ مُفْتَرَياتٍ وَ ادْعُوا مَنِ اسْتَطَعْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ إِنْ كُنْتُمْ صادِقِينَ‌\* فَإِلَّمْ يَسْتَجِيبُوا لَكُمْ فَاعْلَمُوا أَنَّما أُنْزِلَ بِعِلْمِ اللَّهِ‌.[5]

[1]. مجمع البيان: ج 8 ص 35.

[2]. ر. ك: ص 186( تحدّى قرآن).

[3]. المغنى في أبواب التوحيد والعدل: ج 16 ص 236.

[4]. طور: آيه 33- 34.

[5]. هود: آيه 13- 14.