آنان همواره و پيوسته بدين كتاب مى‌نگريستند، سوره‌هايش را هنگام نماز، قرائت و به مناسبت‌هاى مختلفى همه آيات الهى را ختم مى‌كردند، در كارهاى زندگى خويش بدان تمسّك مى‌جستند.

پيامبر صلى الله عليه و آله به آنچه مردم از قرآن مى‌شمردند، دقت و آگاهى داشت و اگر خطايى در نقل يا قرائت قرآن صورت مى‌گرفت، بى‌گمان روشنگرى مى‌كرد.[1] كتابى آسمانى كه با اين ميزان از دقّت از آورنده‌اش (پيامبر صلى الله عليه و آله) دريافت مى‌گردد و با چنان اهتمامى به طور فراگير نگارش و حفظ مى‌شود و آن جايگاه برجسته را در زندگى روزمرّه مسلمانان دارد و كار تلاوت، حفظ، نگارش، اهدا، مطالعه و تعليم و تعلّم آن از پر فضليت‌ترين عبادات است- آن هم در برهه‌اى از تاريخ كه تهيّه نوشت افزار براى مردم آسان شده بود-، بى‌ترديد، تحريف نشده و اساساً خِرد و انديشه جايى براى امكان تحريف آن باقى نمى‌گذارد. بر فرض اگر حاكمان نخستين در پى چنين كارى برمى‌آمدند، نه افكار عمومى اجازه آن را بدانان مى‌داد و نه با عنايت به مقبوليت چنين اعتراضى، امير المؤمنين عليه السلام در برابر آن ساكت مى‌ماند و نه هوش و خرد سياسى، آن را تجويز مى‌كرد. طُرفه اين كه امام على عليه السلام با همه اهتمامى كه در احتجاج براى تبيين حقّانيت و جايگاه اهل بيت عليهم السلام دارد و در طىّ آن به موارد و گونه‌هاى مختلفى از احاديثْ تمسّك مى‌كند، هيچ گاه كم‌ترين اشاره‌اى به آيات ادّعايى مدّعيان تحريف، نمى‌كند.

علماى شيعه، علم به سلامت قرآن را همچون علم به وجود شهرها دانسته‌اند كه براى دستيابى به چنين علمى نيازى نيست شهر را خود با چشم، مشاهده كنيم و تواتر خبر وجود آن، براى علم بدان، كافى است.[2] بدين رو، چنانچه خبرى واحد از

[1]. ر. ك: مجمع البيان: ج 1 ص 43؛ شرح مسلم: ج 16 ص 19؛ الصراط المستقيم: ج 1 ص 44؛ مجمع الفائدة والبرهان: ج 2 ص 218؛ البيان، ص 150 و 159؛ بحوث فى تاريخ علوم القرآن: ص 126.

[2]. ر. ك: مجمع البيان: ج 1 ص 43.