تأييد كرده است.[1]

4. رواياتى كه بر اساس آنها پيامبر شخصاً فرمان مى‌داد آيات پراكنده را در سوره‌هاى خاصّى قرار دهند.[2]

5. روايات فراوانى كه با ذكرِ نام سوره‌هاى قرآن، براى قرائت آنها ثواب و خواصّى را ذكر مى‌كنند.[3] مجموع اين روايات در كتاب‌هاى خواص و فضائل قرآن گرد آمده‌اند.

به نظر مى‌رسد كه اگر چه بر شمارى از روايات ياد شده اشكالاتى چون ارسال، ضعف سند و تمام نبودن دلالت وارد است،[4] ولى از مجموع آنها و نيز اهتمام فوق العاده پيامبر صلى الله عليه و آله به صيانت از قرآن و نيز گرايش اكثر قرآن‌پژوهان به اين نظر، مى‌توان توقيفى بودن ترتيب آيات سوره‌ها را ترجيح داد. افزون بر اين كه ترتيب كنونىِ بيشترِ آياتِ قرآن، مطابق با ترتيب نزول است و همان گونه كه در روايات فريقين آمده است، كاتبان وحى آيات را پى در پى و به ترتيب نزول مى‌نوشتند و هر گاه بسمله‌اى نازل مى‌شد درمى‌يافتند كه سوره پيشين پايان يافته و سوره‌اى ديگر آغاز شده است، چنان‌كه امام صادق عليه السلام فرموده است:

«كانَ يُعرَفُ انقِضاءُ سُورَةٍ بِنُزُول بِسمِ اللَّهِ الرَّحمنِ الرَّحيمِ ابتِداءً لِاخرى»

؛[5] پايان گرفتن سوره با نزول‌ «بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ» در ابتداى سوره ديگر، شناخته مى‌شد. همچنين بر پايه روايتى از ابن عباس، پيامبر صلى الله عليه و آله با نزول بسمله، به پايان يافتن سوره پيشين و آغاز شدن سوره پسين پى مى‌برد.[6] برخى‌

[1]. ر. ك. تفسير ابن كثير: ج 4 ص 512- 513.

[2]. البرهان فى علوم القرآن: ج 1 ص 232.

[3]. التمهيد: ج 1 ص 275؛ بحوث فى تاريخ القرآن و علومه: ص 101.

[4]. ر. ك: پژوهشى در مصحف امام على عليه السلام: ص 203 به بعد.

[5]. تفسير العيّاشى: ج 1 ص 19 ح 7.

[6]. براى برخى از روايت پيش گفته، ر. ك: تاريخ اليعقوبى: ج 2 ص 34؛ الميزان فى تفسير القرآن: ج 12 ص 127؛ التمهيد: ج 1 ص 275.