مى‌شود با رفتن حيا، زينت اسلام نيز از بين مى‌رود و باب خير و خوبى مسدود و باب شرّ و زشتى گشوده مى‌گردد و در نهايت، ايمان رخت برمى‌بندد و هلاكت ابدى را به دنبال مى‌آورد. در حديثى از پيامبر خدا (ص) آمده است:

لم يبْقَ مِن أمْثالِ الأنْبياءِ- عليهم السلام- إلّا قَولُ النّاسِ: إذا لَم تَسْتَحى فاصْنَعْ ما شِئْتَ.

از مثل‌هاى پيامبران- عليهم السلام- جز اين سخنِ مردم بر جاى نمانده است كه: وقتى حيا نداشتى، هر كارى مى‌خواهى بكن.[1]

رسول خدا (ص) با اين بيان خود، از انسان بى‌حيا قطع اميد كرده است؛ زيرا فردِ بى‌حيا از انجام زشت‌ترين رفتارها پروا ندارد و همان گونه كه گذشت او نه براى آبروى خود ارزشى قائل است، و نه حضور ناظرى را محترم مى‌شمارد و نه اصولًا رفتارى را زشت مى‌شمارد. اين ويژگى‌ها، قدرت بازدارندگى او را هنگام فراهم آمدن شرايط رفتار زشت و ناپسند از بين مى‌برد و در نتيجه چنين رفتارهايى براى او به آسانى اتفاق مى‌افتد. از اين رو راهى براى نجات، متصور نخواهد بود.

[1]. عيون أخبار الرِّضا( ع)، ج 2، ص 56، ح 207.