بهشتى،[1] ملاقات و همنشينى با مؤمنان در بهشت،[2] و پاداشى برتر از عملى كه انجام شده،[3] از جمله پاداش‌هايى است كه خداى مهربان در قرآن براى شكيبايان وعده كرده است. علامه طباطبايى در تفسير آيه 24 سوره سجده مى‌نويسد:[4]

يعنى ما بعضى از بنى‌اسرائيل را پيشوايان قرار داديم، تا مردم را به امر ما هدايت كنند؛ و وقتى ايشان را به امامت و پيشوايى هدايت نصب كرديم كه در دين صبر كردند، و قبلًا هم به آيات ما يقين داشتند.[5]

4. يقين به گشايش در كار

عامل چهارم افزايش شكيبايى، اطمينان به گشايش در كار است. پيش از اين گفتيم كه سنّت خداى متعال بر آن است كه امور بر اسباب عادى‌اش محقق شود.[6] در آغاز بحث صبر نيز اشاره شد كه صبر به معناى تسليم در برابر سختى نيست، بلكه در مفهوم صبر، مقاومت و پايدارى تا رسيدن به نتيجه نهفته است. بر اين اساس كسى كه در امور دنيايى از سنّت الهى آگاه است و در امور اخروى به صداقت وعده‌هاى الهى مؤمن است‌

[1]. انسان: 12: وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَرِيراً؛ و پاداش آن صبر كامل بر ايثارشان باغ بهشت و لباس حرير بهشتى لطف فرمود.

[2]. فرقان: 75: أُوْلئِكَ يُجْزَوْنَ الْغُرْفَةَ بِما صَبَرُوا وَ يُلَقَّوْنَ فِيها تَحِيَّةً وَ سَلاماً؛ اينها كسانى هستند كه به خاطر صبرشان قصرهاى بهشتى پاداش گيرند و با تحيت و سلام همديگر را ملاقات مى‌كنند.

[3]. وَ لَنَجْزِيَنَّ الَّذِينَ صَبَرُوا أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌؛ و البته به اهل صبر، پاداشى خيلى بهتر از آنچه را كه انجام داده‌اند خواهيم داد.

[4]. وَ جَعَلْنا مِنْهُمْ أَئِمَّةً يَهْدُونَ بِأَمْرِنا لَمَّا صَبَرُوا وَ كانُوا بِآياتِنا يُوقِنُونَ.

[5]. ر. ك: الميزان فى تفسير القرآن، ج 156، ص 266.

[6]. رجوع كنيد به بحث توكل.